Όταν ο Νιάρχος “έκλεισε” το Σουέζ και ο Ωνάσης θησαύρισε!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Το ναυτικό ατύχημα με το μήκους 400 μέτρων ταϊβανέζικο φορτηγό «Ever Given,» που έκλεισε πρόσκαιρα την διώρυγα του Σουέζ και προκάλεσε σοκ στην παγκόσμια οικονομία, δεν είναι το μοναδικό, στον τεράστιας στρατηγικής σημασίας κορυφαίο υδάτινο δρόμο!

Το κανάλι που ενώνει την Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα, έκλεισε για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια από ένα… ελληνικό βαπόρι, που έπεσε πάνω σε μια σιδηροδρομική γέφυρα με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν τότε δεκάδες τάνκερ που μετέφεραν αργό πετρέλαιο.

Το πλοίο ήταν του Σταύρου Νιάρχου!

Επρόκειτο για το δεξαμενόπλοιο «World Peace», που κουβαλούσε 17.000 τόνους «μαύρου χρυσού».

ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ

Το ατύχημα σημειώθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1955.

Το πλοίο-με σημαία Λιβερίας- έπεσε πάνω στο μισό κομμάτι της περιστρεφόμενης μεταλλικής γέφυρας, το οποίο βρισκόταν στη δυτική όχθη της διώρυγας.

 Η γέφυρα του Ελ Φερντάν ήταν ένα μεγαθήριο κατασκευασμένο από τους Βρετανούς το 1942, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο πριν από τη μάχη του Ελ Αλαμέιν.

 Ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη περιστρεφόμενη γέφυρα στον κόσμο, με συνολικό μήκος 320 μέτρων κατά την περίοδο του ατυχήματος και 340 μέτρα σήμερα.

 Η επιχείρηση απελευθέρωσης της διώρυγας ήταν εξαιρετικά δύσκολη και ευαίσθητη, καθώς ένα κομμάτι της γέφυρας είχε σφηνωθεί στο σώμα του «World Peace», το οποίο έπρεπε να κοπεί, αλλά με τον κίνδυνο έκρηξης εάν κάποια σπίθα από τα εργαλεία των οξυγονοκολλητών προκαλούσε ανάφλεξη στα καύσιμα που μετέφερε το πλοίο.

Η διώρυγα παρέμεινε κλειστή επί 4 ημέρες, με πολλά πλοία να έχουν εγκλωβιστεί μέσα στο στενό πέρασμα και περίπου 300-τα περισσότερα τάνκερ- να συνωστίζονται στις δύο εισόδους της.

 Ανάμεσα σε αυτά, κατά πάσα πιθανότητα, υπήρχαν καράβια συμφερόντων Ωνάση, τα οποία, όπως και πολλά άλλα, εξαιτίας του «World Peace» που ανήκε στον Σταύρο Νιάρχο αναγκάστηκαν να περιπλεύσουν την Αφρική για να φτάσουν στην Ευρώπη.

 Όμως, κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα δημιουργούσαν τις αμύθητες περιουσίες τους ο Νιάρχος και ο Ωνάσης.

Η εικόνα στο χώρο των μεταφορών πετρελαίου άλλαξε ριζικά μετά το κλείσιμο της διώρυγας του Σουέζ το 1956, γεγονός το οποίο μεταξύ άλλων σηματοδότησε την ανάγκη ναυπήγησης πλοίων με αυξημένη μεταφορική ικανότητα.

 Έτσι, μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, και αφού είχε προηγηθεί η βαθιά κρίση της ναυλαγοράς στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μαζικούς παροπλισμούς και διαλύσεις πλοίων αλλά και τη μετατροπή πολλών δεξαμενοπλοίων σε bulk carriers, ξεκίνησε ένα νέο κύμα ναυπηγήσεων.

 Αυτό αφορούσε σε μεγάλο βαθμό πλοία μεγάλης χωρητικότητας που ξεπερνούσαν τους 200.000 τόνους σε μεταφορική ικανότητα. 

Τα συγκεκριμένα πλοία, γνωστά με τη συντομογραφία VLCC (Very Large Crude Carriers), αποτέλεσαν πρωτεύουσα επιλογή αρκετών Ελλήνων εφοπλιστών, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967 που είχε ως αποτέλεσμα και πάλι το κλείσιμο της Διώρυγας του Σουέζ, αυτήν τη φορά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

ΤΑ ΧΡΥΣΑ DEALS ΩΝΑΣΗ ΝΙΑΡΧΟΥ

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Σταύρος Νιάρχος αναδείχθηκαν παγκόσμιοι ηγεμόνες των θαλάσσιων μεταφορών χάρη στις χρυσές ευκαιρίες που είδαν να δημιουργούνται στο Σουέζ – ιδιαίτερα βέβαια όταν η διώρυγα παρέμενε κλειστή.

Για παράδειγμα  εξαιτίας της Κρίσης στο Σουέζ, με την εισβολή του Ισραήλ και κατόπιν της Βρετανίας και της Γαλλίας στην Αίγυπτο, η διώρυγα παρέμεινε κλειστή από τον Οκτώβριο του 1956 έως τον Μάρτιο του 1957.

Στη διάρκεια αυτού του εξαμήνου η ζήτηση για τάνκερ μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον αραβικό κόσμο στα διυλιστήρια της Ευρώπης εκτοξεύτηκε. 

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης έτυχε να διαθέτει μεγάλα τάνκερ ελεύθερα υποχρεώσεων, λόγω της διένεξής του με το αμερικανικό κράτος.

 Ο δε Σταύρος Νιάρχος είχε μόλις αποκτήσει το μεγαλύτερο δεξαμενόπλοιο του κόσμου για τα δεδομένα της εποχής, χωρητικότητας 47.750 τόνων, το οποίο και βάφτισε με το όνομα του γιου του, Σπύρου.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο, από τη Σαουδική Αραβία έως το λιμάνι του Ρότερνταμ στην Ολλανδία ο ναύλος για το δεξαμενόπλοιο «Φίλιππος Σ. Νιάρχος» ήταν 25 εκατ. δολάρια.

Σε μια περίοδο διάχυτης ανασφάλειας, όταν στην πλειονότητά τους οι επιχειρηματίες απέφευγαν να πραγματοποιούν τολμηρές επενδύσεις, φοβούμενοι το ξέσπασμα του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, ο Σταύρος Νιάρχος ναυπηγούσε σούπερ τάνκερ.

Η διαφορά με τον Ωνάση ήταν ότι όταν ξέσπασε η Κρίση του Σουέζ, ολόκληρος ο στόλος του Νιάρχου ήταν απασχολημένος μεταφέροντας καύσιμα σε τιμές ναύλων που ήταν ήδη τρεις φορές υψηλότερες του μέσου όρου. 

Ήταν όμως το μέγεθος των πλοίων του που έκανε τον Νιάρχο να είναι μεν ακριβός, αλλά και περιζήτητος. 

Αφού ξέσπασε η Κρίση του Σουέζ, ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι οι τιμές για τη μεταφορά πετρελαίου είχαν εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα (από τα 4 δολάρια ανά τόνο φορτίου είχαν φτάσει στα 60 δολάρια).

 Τότε αμέσως έσπασε όλα του τα συμβόλαια και επαναδιαπραγματεύτηκε συμφωνίες επιβάλλοντας τους δικούς του όρους. 

Παρ’ όλα αυτά, κανένας από τους δύο Έλληνες εφοπλιστές δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι το 1956 θα ξεσπάσει πόλεμος στο Σουέζ. 

Και οι δυο όμως, επωφελήθηκαν τα μέγιστα, αφού ήταν στο σημείο που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή.

 Η παραγωγή πετρελαίου στη Μέση Ανατολή άγγιζε τους 160 εκατομμύρια τόνους ημερησίως.

 Τα 100 εκατομμύρια εξ αυτών προορίζονταν για την Ευρώπη και ο αναγκαστικός περίπλους της Αφρικής, ο οποίος επιβάρυνε τη διάρκεια του ταξιδιού κατά εβδομάδες, κατέστησε μονόδρομο τη χρήση τάνκερ με τη μέγιστη δυνατή χωρητικότητα. 

Ο Νιάρχος και ο Ωνάσης ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στη ζήτηση και η αγορά τούς αποζημίωσε με καραβιές εκατομμυρίων – κυριολεκτικά. 

Όπως συνήθιζε να λέει ο Σταύρος Νιάρχος για εκείνη την παρανοϊκά χρυσοφόρα περίοδο, «με κάθε ταξίδι βγάζαμε λεφτά για άλλο ένα…»

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΕΚΟΡ

Για πολλά χρόνια, και μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, οι Έλληνες εφοπλιστές παρέμειναν σταθερά προσηλωμένοι στις πετρελαϊκές μεταφορές, προσθέτοντας στον παγκόσμιο στόλο των δεξαμενοπλοίων 776 νεότευκτες μονάδες. 

Αυτό ισοδυναμεί κατά μέσο όρο με ένα νεότευκτο δεξαμενόπλοιο κάθε 25 ημέρες επί 53 χρόνια.

 Η πορεία τους δε στον τομέα αυτόν συνεχίζεται με ακόμα εντονότερους ρυθμούς και στον νέο αιώνα, με αποτέλεσμα να έχουν πλέον καταστεί πρωταγωνιστές στον κρίσιμο αυτό τομέα της παγκόσμιας οικονομίας μεταφέροντας περίπου το ¼ της παραγωγής αργού πετρελαίου που εξάγεται μέσω θαλάσσης.

Πηγή

Greek Shipping Miracle

Πρώτο Θέμα

Βασίλης Τσακίρογλου

militaire.gr

Κάνουμε Like and share το άρθρο, με αυτόν τον τρόπο μας επιβραβεύετε. Fair Notice -Mε επιφύλαξη παντός νόμιμου δικαιώματος:Το newsplanet09 όπως και η σελίδα μας newsplanet09 στο facebook απαγορεύει ρητώς από 9/6/20 οποιαδήποτε επισήμανση ή χαρακτηρισμό των άρθρων του από μη αναγνωρισμένες από το Ελληνικό κράτος, αλλά και τους διεθνείς νόμους προστασίας ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας άποψης και ιδεών από διαδικτυακές οργανώσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με το Σύνταγμα & τους νόμους της χώρας μας, και τις οποίες δεν αναγνωρίζουμε.