ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 10/9/2018

Χθες άφησα για λίγο τα φουστάνια και τις γόβες μου στην άκρη. Έβαλα τ' αθλητικά μου, ζώστηκα μάσκες, μαντίλια, maalox και τα συναφή, και ξεκίνησα. Οι δρόμοι προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης κλειστοί. Ψάχναμε να βρούμε δρόμο για να κατέβουμε προς Λευκό Πύργο, γιατί από τους δρόμους γύρω από τη ΔΕΘ μας ζητούσαν προσκλήσεις. Προσκλήσεις! Ναι, μάλιστα, προσκλήσεις για να διαβώ τους δρόμους που πληρώνω με τους φόρους μου! Μόνο με πρόσκληση μπορούσε να περάσει κανείς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μην τυχόν και πλησιάσει κανένας περίεργος την πρωθυπουργάρα μας. Φοβάσαι, Αλέξη, και δε θέλεις τον κόσμο κοντά σου; Δεν είσαι πια σίγουρος για την αγάπη του λαού; Εσύ, που έβγαζες τα κάγκελα από τις παρελάσεις;
Με τα πολλά καταφέρνουμε να φτάσουμε στο σημείο συνάντησης. Δεν είχαμε προλάβει καλά-καλά να μαζευτούμε οι διαδηλωτές και ξαφνικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, ακούμε "μπαμ" και "μπουμ" κι έπειτα μας τυλίγουν σύννεφα καπνού. Στη συνέχεια έχασα τη μπάλα. Ο πόνος στα μάτια απίστευτος. Δάκρυζαν ακατάσχετα, δε μπορούσα να τ' ανοίξω. Το κάψιμο στο λαιμό, στη μύτη, στα σπλάχνα μου, ήταν ανυπόφορο. Γονάτισα και νόμισα πως δε θα ξανασηκωνόμουν. Όμως σηκώθηκα, κι άρχισα να τρέχω μαζί με τους άλλους.
Από παντού ακούγονταν αποδοκιμασίες, βρισιές, συνθήματα ενάντια στον Αλέξη της καρδιάς μας και τους ματατζήδες. "ΠΡΟ-ΔΟ-ΤΕΣ! ΠΡΟ-ΔΟ-ΤΕΣ!" Μόλις καθάριζε λίγο ο αέρας, προχωρούσαμε ξανά μπροστά. Πάλι δακρυγόνα, πάλι πόνος και κάψιμο, πάλι οπισθοχώρηση. Ένα δίωρο διήρκεσε η μάχη, μέχρι που άρχισαν να πετάνε τα δακρυγόνα μέσα στο πλήθος πια κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ό,τι και να σας πει κανείς, τίποτα δε μπορεί να περιγράψει την κόλαση που ζήσαμε. Όποιος δεν ήταν εκεί, δε μπορεί να το φανταστεί. Μας στρίμωξαν στη θάλασσα. Δεξιά ΜΑΤ, αριστερά ΜΑΤ, μπροστά μας ΜΑΤ και μας έριχναν από παντού χημικά. Κάποια στιγμή τα πέταξαν από πάνω μας, μέσα στη θάλασσα, κι ο αέρας έφερε το αέριο πάνω μας. Ήμασταν εγκλωβισμένοι από παντού. Σιγά σιγά διαλυθήκαμε, δεν αντέχαμε άλλο.
Τ' ασθενοφόρα είχαν ήδη αρχίσει να πηγαινοέρχονται, καθώς άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας είχαν ήδη σωριαστεί αναίσθητοι, με σπασμούς, δίχως να μπορούν να πάρουν ανάσα. Πανικός παντού. Μητέρες προσπαθούσαν να φύγουν από τους καπνούς που απειλούσαν αυτές και τα παιδιά τους, αλλά εκεί όπου ο αέρας ήταν καθαρός, είχαν παραταχθεί τα ΜΑΤ και εμπόδιζαν τον κόσμο να περάσει. Ο μόνος δρόμος ήταν μέσα από τα αέρια, σαν να ήθελαν να μας πνίξουν. Μια κυρία δίπλα μου έπεσε κάτω αναίσθητη, ενώ το στήθος της τιναζόταν σαν να την διαπερνούσε ρεύμα. Ένα παλληκάρι έτρεξε προς τη διμοιρία που μας πετούσε τα χημικά, γονάτισε μπροστά τους με τα χέρια ψηλά και τους ούρλιαζε να σταματήσουν επειδή υπήρχε τραυματίας. Δεν τον άκουγαν. Συνέχισαν να "θυμιατίζουν". Τρεις νεαροί πήραν την κυρία στα χέρια κι έτρεξαν να προλάβουν ένα ασθενοφόρο που ήταν έτοιμο να φύγει.
Δε θυμάμαι πώς φύγαμε. Ήταν ήδη αργά. Με θυμάμαι μόνο να ακολουθώ τους άλλους και να βρίζω μπάτσους στο δρόμο μου, όπου τους πετύχαινα. Ναι, και μια λέιντι μπορεί να βρίζει, μη σας κάνει εντύπωση. Όταν βλέπει δίπλα της γέρους να σωριάζονται και παιδιά να ουρλιάζουν από τον πόνο, όταν βλέπει να χτυπάνε τ' αδέλφια της απρόκλητα, όταν βλέπει να ξεπουλάνε ξεδιάντροπα τα ιδανικά της, μπορεί να υιοθετήσει συμπεριφορά τραμπούκου απέναντι σ' εκείνους που το έχουν προκαλέσει όλο αυτό.
Τα συμπεράσματα όμως βγήκαν: πρώτον, Αλέξη είσαι ανεπιθύμητος και προβλέπω να έχεις τη μοίρα του Τσαουσέσκου. Δεύτερον, αυτός ο λαός δεν έχει πεθάνει ακόμα. Η οργή χθες, το πείσμα κι η θέληση ήταν πρωτοφανή για τα δεδομένα μας. Τρίτον, θα σας δω στον επόμενο γύρο κι ελπίζω να είμαστε ακόμα περισσότεροι. ;)
ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ
ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΔΕ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
~ Victoria

πηγη