Η θάλασσα που πληγώνουμε…

Σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Γιώργου Σεφέρη, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971. Ο βραβευμένος με νόμπελ ποιητής έφυγε από τη ζωή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Το ποίημα του «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», γραμμένο λίγα χρόνια νωρίτερα το 1937,

πάλι σε δικτατορία και όταν ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πρόβαλλε στον ορίζοντα, μοιάζει πάντα επίκαιρο στην Έλλάδα του 2017. Ο μεγάλος ποητής εστιάζεται στα αισθήματα αλλοτρίωσης, απραξίας και στασιμότητας, που αποδίδουν τη σχέση των ανθρώπων με τον τόπο, το παρελθόν, τους γύρω τους αλλά και τον εαυτό τους.

Και σήμερα, όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει. Με τη διαρκή κρίση της, με την αναποτελεσματική διοίκηση της, με τα χρέη της, με την αδηφάγο πολιτική των εξουσιών που επικυριαρχούν, με την υποκουλτούρα σε εκφάνσεις της καθημερινότητας της. Όπως με τη βύθιση του αγκυροβολημένου δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη ΙΙ» νοτιοδυτικά της Αταλάντης στον Σαρωνικό όπου η ρύπανση από τα πετρελαιοειδή και την πίσσα απειλεί τις θάλασσες της Ατικής, προκύπτουν τα ίδια ζητήματα που βασάνιζαν τον μεγάλο ποιητή.

Η Δήμητρα Στασινοπούλου προσφέρει ανάσα με την απάντηση της σε αυτήν τη βάρβαρη επικαιρότητα. Προτείνει μία ματιά στον χώρο που συστηματικά πληγώνουμε αβασάνιστα και απερίσκεπτα. Μιά «θεραπευτική ματιά» μέσα από την αισθητική που παράγει η ομορφιά αυτού του τόπου όπως και η γλώσσα του. 

Η θάλασσα που πληγώνουμε, η ομορφιά και το μεγαλείο αυτής της πανέμορφης χώρας που απαξιώνουμε δείχνει πως έχουμε γίνει ξένοι με τον τόπο μας και με τους εαυτούς μας. 

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι…Που σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις…

Οδυσσέας Ελύτης 

Επιμέλεια Αντωνία