ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Το «ΕΝ» υπάρχει μέσα στο «ΕΙΝΑΙ». Είναι η αναγνώρισή μας από το Φως, τον Απόλλωνα. Το ΕΙΝΑΙ έχει φωταγωγηθεί, διότι αντιληφθήκαμε την Θεία παρουσία. 
Πώς να μην σταθούμε έκθαμβοι μπροστά στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, ο οποίος μας μυεί στην ουσία των πραγμάτων, των όντων και των θείων υπάρξεων; Αυτό το «ΕΙΝΑΙ» το λέμε αμέτρητες φορές κάθε μέρα, χωρίς να έχουμε καμμία αίσθηση της σοβαρότητος αυτής της λέξεως. Κατά τον διαλογισμό, ανάβει ένα φως στην ψυχή και αντιλαμβανόμεθα οτι είμαστε και εμείς μέρος εκείνου του φωτός.
Στην ΔΕΥΤΕΡΑ ΦΑΣΗ του Ε.Δ. φωταγωγείται ο νους ολόκληρος, δεν έχει πια διαμερίσματα στεγανά, σκοτεινά, ανήλιαγα. Μεταφραζόμενη η έννοια του σκότους στην καθημερινή μας πραγματικότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει διαμέρισμα σκοτεινό, διότι δεν υπάρχει φθόνος, κακία, μίσος, αλλοπροσαλλοσύνη, φαντασιοπληξία. Έχουν φωτισθεί τα πάντα και η ψυχή μένει εκστατική αναμένουσα το τρίτο βήμα.
Το ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΗΜΑ ΔΙΟΣ. Ο λογισμός του Διός έρχεται στο είναι του διαλογιζομένου με τον Ύμνο του Θεού, του οποίου ο διαλογιζόμενος επέλεξε την ιδιότητα. Ο Έλλην διαλογιζόμενος βρίσκεται στον ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. Ενώπιον του εμφανίζεται έκπαγλος και απαστράπτουσα η θεία ιδιότης. Αυτό είναι δυνατόν να συμβή μόνο μέσω διαλογισμού. Διότι λέγει ο Πλάτων ότι εκ των τριών ιδιοτήτων του Θείου
• του Κάλλους,
• της Σοφίας και
• του Αγαθού

και των άλλων συναφών θείων ιδιοτήτων, ΜΟΝΟΝ Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ γίνεται αντιληπτή από την ψυχή.
Αυτό το μεγαλείο το προσλαμβάνει η ψυχή, και μέσω της φιλοσοφικής μεθόδου, την οποία έχει ήδη μελετήσει αρχίζει και διαιρεί μεθοδεύοντας δια της γνώσεως τις διαβαθμίσεις της ΙΔΕΑΣ. Διαιρεί και κατατάσσει, έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει τις συγκρίσεις, αφομοιώνοντας την μεγάλη ιδιότητα, την οποία επέλεξε, προκειμένου να εισχωρήσει στον ιερό και μυσταγωγικό ναό του είναι της.
Όταν η ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΙΣ ολοκληρωθεί, τότε ΜΕΤΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ. Ναι μεν ο Δια-λογισμός την οδήγησε στις διαβαθμίσεις της αναζητουμένης ιδιότητος, τώρα όμως πρέπει να τις συλλέξει σ’ ΕΝΑΝ ΛΟΓΙΣΜΟ, στον ΣΥΝ-ΛΟΓΙΣΜΟ. Ο ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ οδηγεί στον ΣΥΝ-ΛΟΓΙΣΜΟ. Δηλαδή έχομε την πρώτη ρίζα «ΔΙ-» του ΔΙΟΣ και την δεύτερη ρίζα «ΖΕΥ-», την ΖΕΥΞΗ των συλλογισμών σ’ ένα ενιαίο οικοδόμημα.
Τώρα ο νους είναι σε θέση να εντοπίσει πρώτον την δική του θέση και δεύτερον αισθάνεται αυτήν την ανείπωτη αγαλλίαση, της γνώσεως δια της νοητικής «οράσεως» του φωτισμού των μεγάλων Πλατωνικών Ιδεών.
Και οι τέσσερις αυτές φάσεις, οδηγούν την ψυχή στον μυσταγωγικό χώρο, τον οποίο δεν κοινοποιεί ποτέ σε κανέναν, διότι, αυτός ο χώρος ο απολύτως προσωπικός, δεν μπορεί να κοινοποιηθεί.
Υπάρχει κάτι ακόμα, που μπορούμε να προσθέσουμε. Είναι η δυνατότητά μας να κατανοήσουμε τους τρεις μεγάλους αδερφούς τα τέκνα του ΚΡΟΝΟΥ/ΧΡΟΝΟΥ και της ΡΕΑΣ/ΡΟΗΣ: Τον ΠΛΟΥΤΩΝΑ, τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ και τον ΔΙΑ, τελευταίο τέκνο του ζεύγους.
Ο ΠΛΟΥΤΩΝ είναι το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ και το ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΑΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, σύμφωνα με τους όρους της σημερινής ψυχολογίας. Στο βασίλειο του ΠΛΟΥΤΩΝΟΣ υπάρχει ο πλούτος των παραστάσεων, άλλοτε θετικών και άλλοτε αρνητικών, τον οποίον ήδη έχουμε εξετάσει κατά την διαδικασία της καθάρσεως.
Εν συνεχεία, η ψυχή περνάει στο ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Το ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ είναι ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ, εντός του οποίου εισερχόμεθα και εξερχόμεθα νύκτα και μέρα στην καθημερινή μας ζωή. Διότι το υποσυνείδητο συνδέεται με ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ και κατέχει τα πρωτεία της ψυχής, τόσο κατά την εγρήγορση, όσο και κατά τον ύπνο. Η καθημερινή μας ζωή χρωματίζεται κατά κύριο λόγο από το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ/ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ.
Η ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΙΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑ. Είναι ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ στην καθημερινή μας ζωή. Είναι αυτό που αντιλαμβανόμεθα μέσω των συλλογισμών, οι οποίοι ακολουθούν ο ένας τον άλλον, άλλοτε με ελεύθερους συνειρμούς και άλλοτε με σχέσεις αιτίας/αποτελέσματος.
Εάν όμως θελήσουμε να ανέλθουμε στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ», τότε φθάνουμε στην ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η οποία άπτεται της ΖΕΥΞΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΩΝ και φέρει σε ΕΝΩΣΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ – κατά το δυνατόν πάντοτε – ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟΝ, ΤΟΝ ΔΙΑ/ΖΗΝΑ/ΝΟΥ.

ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΝΟΥΣ.
Ο ελληνικός νους έχει μεγάλη ευστροφία, η οποία χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα της διαδοχής των σκέψεων. Ο νους του Έλληνος είναι δύσκολο να τιθασευθή για να ακινητοποιηθή. Για τον λόγο αυτό στον Ελληνικό Διαλογισμό δεν υπάρχει ακινητοποίηση σκέψεων.
Δια του Ύμνου η ψυχή κατευθύνεται στο θέμα, που εκ των προτέρων έχει επιλέξει. Η επιλογή οδηγεί σταδιακά σε μία όλο και διευρυνόμενη αυτοσυνειδησία. Η αυτοσυνείδητος ψυχή καθώς προχωρεί, αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα το ΘΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ. Τότε γίνεται εθελοντικώς υπηρέτης του και ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σ’ αυτόν τον σκοπό. Αντιλαμβάνεται τον ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ της και βρίσκεται σε μία συνεχή ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει, κατά το δυνατόν καλύτερα, αυτόν τον προορισμό, ο οποίος συνάδει με τον ΘΕΙΟ ΣΚΟΠΟ, τον οποίο οραματίζεται ανά πάσα στιγμή.