Ἀνδρέας Κάλβος

Ἀνδρέας Κάλβος 

προλογος

Πολυτέκνου θεᾶς, ὦ Μνημοσύνης

θρέμματα πτερωτά, χαραὶ τοῦ ἀνθρώπου,

καὶ τῶν μακάρων Ὀλυμπίων ἀείμνηστα

κ᾿ εὐτυχῆ δῶρα· ἐπὶ τὰ νῶτα ἀκάμαντα

τῶν ζεφύρων, πετάξατε ταχέως. 

Ἐσᾶς προσμένει ἡ γῆ μου· ἐκεῖ τὰ σφάγια,

καὶ τ᾿ ἄνθη ἐκεῖ πλουτίζουσι, καὶ ἡ σμύρνα,

χιλίους ναούς· τοὺς ἔκτισαν ἀνίκητα

τῆς ἱερᾶς Ἐλευθερίας τὰ χέρια.

Ἦλθεν ἡ ποθητὴ ὥρα· στολίζουσι 

τὴν κεφαλὴν σεβάσμιον τῆς Ἑλλάδος

ἡ δάφναι, φύλλα ἀμάραντα θριάμβων·

καὶ σεῖς χρυσά, σεῖς ἀμβροσίοδμα ρόδα

τοῦ παραδείσου ἐλικωνίου, συμπλέξατε

σήμερον τὸν ἁγνὸν στέφανον· μόνη, 

ἁμάργαρος, ὁλόγυμνος, αὐτάγγελτος,

τὸ καθαρὸν τοῦ οὐρανοῦ ἀναβαίνει

ἡ Ἀρετή· ἀλλ᾿ ἂν ἡ Πιερίδες

τὴν λαμπρᾶν τῆς χαρίσωσιν ἀκτίνα

ἀφθόνητος τιμᾶται· ἐπαινουμένη 

τοὺς ἐπιγείους χοροὺς τότε δὲν φεύγει.