Πέτα, Ψυχή μου,,, Αριστομένης Προβελέγγιος

Πέτα, Ψυχή μου

Αριστομένης Προβελέγγιος   

Πέτα, ψυχή μου, πέτα!

τὴν γην αποχαιρέτα.

Μὴ τρέμῃς, μὴ σκιασθης,

Σ' αιώνιο σκοτάδι,

σ' ανυπαρξίας Αδη

δὲν θενὰ βυθισθης.

Ουτε σὲ σφαίρες ξένες,

έρημες, νεκρωμένες,

δὲν θενὰ πλανηθης.

Ψυχή μου, μη δειλιάζεις.

Συ, που σὲ μια στιγμη

το Σύμπαν αγκαλιάζεις

καὶ τολμηρη στὸ θειο

βαθυνεις μεγαλείο,

δὲν πλασθηκες θνητή.

Ανοιξε τὸ φτερό σου

τ' αϋλο κι' ανυψώσου

Ελεύθερη, γοργή,

φαιδρή, σὰν Ηλιου αχτίδα,

στην πρώτη σου πατρίδα,

στὴ θεία σου πηγή.

Ἐκει τὰ ονείρατά σου,

ἐκει τὰ ἰνδάλματά σου

θὰ σὲ προϋπαντήσουν.

κι' ανάμεσ' ἀπ' τ' ἀστέρια

θὰ σὲ καθοδηγήσουν.

Χαρούμενη Ανυψώσου.

Ἐκει θὰ λάμψη εμπρός σου

μ' αφάνταστη μαγεία

ο,τι στὴ γη ποθουσες,

κ' ἐμάντευες, ζητουσες

μέσ' στὴ Δημιουργία.