Για την 21η Απριλίου

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται! 
Απότοκος, της Επταετίας, ήταν η νομιμοποίηση της εγκληματικής οργάνωσης , και η ιδεολογική και πολιτική επικράτηση της Αριστεράς. 
Το στρατιωτικό καθεστώς και η Προδοσία της Κύπρου, αποτέλεσαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα καθάρματα της Κόκκινης Φυλής.
Η συντριπτική αποτυχία του στρατιωτικού Κινήματος του 1967 ήταν ότι δεν δημιούργησε νέες  υγιείς πολιτικές δυνάμεις  και δεν εκκαθάρισε τον Καρκίνο της Στοάς, και έτσι επέτρεψε την επάνοδο του διεφθαρμένου παλαιοκομματισμού.
Το πρωί της 22^ας Απριλίου 1967, θα έπρεπε ,αγήματα του Στρατού να κατάσχουν τα Αρχεία των Στοών και να οδηγηθούν στον Ιππόδρομο οι «δάσκαλοι» των Αθηναϊκών Στοών.
Αλλά, ο σύντροφος Ιωαννίδης, ήταν αδελφός της Στοάς Πυθαγόρας. Μαζί με τον Αραπάκη.

Οι  Μασονοπατριώτες, οι Μασόνοεθνικιστές της φράξιας Μακρυγιάννη-Πολυζωίδη, οι εφιαλτοπατριώτες, και  οι ρουφιανοπατριώτες, δεν κάνουν ένα σύνολο, με τους αληθινούς πατριώτες. 
Αυτοί και εμείς δεν έχουμε την ίδια Πατρίδα.

Η «βδέλλα» και «δουλόφρονας», σεβάσμιος της Στοάς Ησίοδος, η κολόνα των ανάλγητων και αργυρώνητων προδοτών, ο Ιωάννης Διάκος, στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, αναμείχθηκε ξανά στις πολιτικές εξελίξεις. Υπήρξε στενός σύμβουλος του Αλέξανδρου Παπάγου και διατηρούσε ισχυρά ερείσματα εντός του Ελληνικού Συναγερμού.

 Όλα τα καθάρματα της Στοάς, του 1974, ήταν της ιδίας Συνομοταξίας. Προδότες.

Αρχηγός Ένοπλων Δυνάμεων, Αρχηγός Στρατού, Αρχηγός Ναυτικού, Αρχηγός Αεροπορίας, Ταξίαρχος, Διοικητής Στρατιάς.
 Ο Ταξίαρχος και ο Αντιναύαρχος ήταν αδελφοί   στην ιδία Στοά. Πυθαγόρας.

ΥΓ. Ο Ρουφιανογιάννης πάντως,  ήταν στο Ρόπαλο του Ηρακλέους, παρότι αγράμματος.

ΠΗΓΗ ΔΕΛΤΙΟ11