Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
"Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός
σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων
αγωνιζόμενων Ελλήνων"
Δεν είχα ποτέ μου σκοπό να γράψω κάτι για το Πολυτεχνείο, όχι τόσο γιατί δεν υπήρξε δικό μου προσωπικό βίωμα, όσο γιατί πίστευα – κακώς – ότι είναι ένα γεγονός που έχει πάρει τη θέση του πια στην Ιστορία μαζί με την αλήθεια του, το μύθο και το ψέμα και δεν έχει ανάγκη και από τα δικά μου σχόλια. Κοίτα να δεις κάτι περίεργα πράγματα όμως, που φέτος ξαφνικά, άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει ότι τα γεγονότα στην Ιστορία είναι μια αλυσίδα και κάθε μέρα, κάθε εποχή, είναι άρρηκτα δεμένη με την προηγούμενη και, προφανώς, με όσα πρόκειται να ακολουθήσουν στο μέλλον.
Άκουσα προσεκτικά όπως κάθε μέρα τη σημερινή εκπομπή του αγαπημένου Γιώργου Σαχίνη George Sachinis που ήταν αφιερωμένη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναγκαστικά υπό το πρίσμα της σημερινής πανδημίας και της σχετικής κυβερνητικής απαγόρευσης και των όσων, αντανακλαστικά, παρακινήθηκαν απ' αυτήν. Για το Πολυτεχνείο μίλησαν επιστήμονες, καθηγητές της Ιστορίας και, τι περίεργο! Είδα και τη δική τους μνήμη να “κάνει νερά”, να μπερδεύει την αλήθεια με την φαντασία και την (προσωπική ή κομματική) επιθυμία. Είδα τις "μικρές" εκείνες αλλοιώσεις που μόνο ο σύγχρονος με το γεγονός άνθρωπος μπορεί να παρατηρήσει, έχοντας μάλιστα γνώση από πρώτο χέρι για τα πράγματα.
Να το ξεκαθαρίσω απ’ την αρχή.
Εγώ όλο το 1973, δεν ήμουνα στην Ελλάδα. Συμμετείχα στο συγκρότημα του Μίκη Θεοδωράκη, σε μια πολύ μεγάλη σχεδόν σε όλον τον κόσμο περιοδεία 156 συναυλιών, από τη Γη του Πυρός, μέχρι το Λίβανο και το Ισραήλ. Το Πολυτεχνείο μάς βρήκε στο Τορόντο και μάλιστα την ημέρα που μπήκε μέσα το άρμα, εμείς, λίγες ώρες μετά, είχαμε συναυλία σ’ ένα τεράστιο κατάμεστο από θεατές θέατρο, όπου ξεκινώντας εγώ πρώτη, με το “Μέρα Μαγιού μου μίσεψες” που βγήκε απ’ το στόμα μου, κόντεψα να πέσω απ’ τα λουλούδια που ρίχτηκαν επάνω μου από όλες τις μεριές του θεάτρου.
Γύρισα στην Ελλάδα, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του ’73.
Ακόμα τα καρούμπαλα από τα γκλομπ, υπήρχαν στο κεφάλι της αδερφής μου.
Κι άρχισε να μου διηγείται την ιστορία. Για μέρες ολόκληρες, την άκουγα και την ξανάκουγα.
Το ΚΚΕ εξωτερικού ήταν ευθύς εξαρχής αντίθετο με την κατάληψη και όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε, η εφημερίδα της φοιτητικής ΚΝΕ, η Πανσπουδαστική (τεύχος Νο8), έγραψε στο εξώφυλλό της με μεγάλα γράμματα ότι την οργάνωσαν “300 προβοκάτορες” που στόχο είχαν να παρασύρουν τους φοιτητές σε αιματοκύλησμα. Ανέφερε μάλιστα και κάποιους ονομαστικά, όπως ο μετέπειτα φίλος μου Διονύσης Μαυρογένης, σαν χαφιέδες της Ασφάλειας.
Πότε άλλαξε γνώμη και γιατί, ακόμα δεν το ξέρω.
Ή μάλλον το “γιατί” το ξέρω καλά.
Είναι γιατί στη συνείδηση του κόσμου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια ηρωική πράξη, που εκτός των άλλων σήμαινε και την αρχή για το ξήλωμα της δικτατορίας. Ήταν ότι στη συλλογική ιστορική μνήμη, αυτοί οι “300 προβοκάτορες” έμειναν σαν αγνοί αγωνιστές, που η θυσία τους και οι νεκροί τους, έφεραν τη μεταπολίτευση και τη Δημοκρατία και το γεγονός ότι το ίδιο το "κόμμα του λαού" ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ, θα τού έκανε μεγάλη κομματική ζημιά.
Το ΚΚΕ, όμως (όπως και όλοι οι άλλοι με τον τρόπο τους) δεν διστάζει να την καπηλεύεται ακόμα και σήμερα, “πρωτοστατώντας” στις εκδηλώσεις μνήμης και "ενάντια στην κυβερνητική απαγόρευση" (τεράστια γκάφα της κυβέρνησης ο χειρισμός του όλου θέματος, καλά να πάθει).
Πράγματι. Γύρω στα 300 άτομα ξεκίνησαν. Απ’ αυτούς οι μισοί, ήταν συγγενείς, φίλοι μου ή μετέπειτα “συναγωνιστές” μου στο ΕΚΚΕ. Συμμετείχαν μικρές, παράνομες όλες, οργανώσεις, η ΑΑΣΠΕ, η ΟΣΕ, οι φοιτητές του ΠΑΚ (μετέπειτα Πασόκ), οι φοιτητές του ΚΚΕ Εσωτερικού (η Μαρία Δαμανάκη ήταν και εκφωνήτρια του σταθμού) και κάποιοι ανεξάρτητοι.
Η αιτία ήταν το αφόρητο αίσθημα ντροπής από τη σκλαβιά και τον ολοκληρωτισμό σε μια δυτική χώρα που οι παραδιπλανοί μας απολάμβαναν τις μέγιστες ως τότε ελευθερίες και προκλήσεις.
Το αίτημα, ήταν η Δημοκρατία.
Το σύνθημα ήταν Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, σε μια προσπάθεια να ενώσει όλο το λαό, φοιτητές και εργαζόμενους, για το ανομολόγητο, που ήταν η πτώση της Χούντας. Πράγμα που έγινε. Ο λαός, ανταποκρίθηκε.
Σιγά-σιγά άρχισαν να πηγαίνουν κι άλλοι. Αρκετοί κλείστηκαν μαζί με τους πρώτους, άλλοι πηγαινοερχόντουσαν, έμεναν λίγες ώρες, έφευγαν και ξαναγύριζαν.
Η αδερφή μου (Μαρία Δημητριάδη) και ο Νίκος (Ξυλούρης), τραγουδούσαν. Ο Θάνος (Μικρούτσικος) και ο Γιάννης Μαρκόπουλος, εναλάσσονταν στο πιάνο.
Το Πολυτεχνείο, ήταν μια τριήμερη γιορτή ενάντια στο ΦΟΒΟ.
Ήταν μια εξέγερση, αυθόρμητη, ΕΞΩ από τα γνωστά, οριοθετημένα, κομματικά και υστερόβουλα πολιτικά αιτήματα εξουσίας που στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν και εργαλειοποίησαν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί φορείς οι οποίοι σήμερα αποτελούν τον θεσμοθετημένο πολιτικό κόσμο της “δημοκρατίας” μας.
Όλοι εκτός από μερικούς ιδιαιτέρως σεμνούς και ιδιόρρυθμους από τους πρωτεργάτες, που προκειμένου να κόψουν στα δύο και να μοιραστούν το παιδί, όπως στην περίφημη σολομώντεια δίκη, το άφησαν ολόκληρο στην ψεύτικη μάνα, που το διεκδίκησε με όλους τους τρόπους.
Έπεσε πολύ ξύλο στις διαδηλώσεις, μαλλιά-κουβάρια έγιναν οι διεκδικητές για το ποιος θα καρπωθεί τη ματωμένη σημαία και τη δόξα.
Τη συνέχεια, την ξέρουμε όλοι.
Ήταν στραβό το κλίμα, το ‘φαγε πρώτα η μεταπολίτευση και στη συνέχεια, η παγκοσμιοποίηση.
Αξίες όπως, Ελευθερία, Δημοκρατία και Πατρίδα, πήραν άλλο χρώμα και άλλη σημασία.
Και ήρθε σήμερα η απαγορευμένη λόγω πανδημίας γιορτή, να μου ενώσει τα κομμάτια της προσωπικής μου πορείας στο χρόνο. Όπως όλες οι επαναστάσεις έγιναν για το ψωμί, έτσι και όλοι οι μεγάλοι ξεσηκωμοί άρχισαν από τις μεγάλες, τις πανανθρώπινες, άϋλες αξίες. Αυτές που όλος ο πολιτικός μας κόσμος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έχει ξεχάσει, διαστρεβλώσει ή αποκηρύξει. Και καμιά δουλειά δεν έχει με το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου, που δεν περιλαμβάνεται, σας βεβαιώνω σε κανένα από τα κομματικά τους προγράμματα και σχέδια. Γιατί και η εξέγερση αυτή, έγινε όπως όλες οι εξεγέρσεις “για ένα πουκάμισο αδειανό”.
Για την Ελευθερία, ρε γαμώ το.
Σταματάω, γιατί δε μ' αρέσει να γράφω πολλά και νομίζω ότι το παράκανα.
Ζήτω το Πολυτεχνείο
Ζήτω η Ελλάδα
Ζήτω το Αιγαίο μας
Ζήτω το Καστελλόριζο, η Λήμνος, η Χίος, η Λέσβος και η Κρήτη
Ζήτω η ελεύθερη και ενιαία Κύπρος
Ζήτω οι “300 προβοκάτορες” κάθε γενιάς και κάθε εποχής
Αφροδίτη Μάνου, Τρίτη 17 Νοέμβρη 2020
Νέο Ψυχικό
Δεν υπάρχουν σχόλια