Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΞΕΛΙΣΣΕΙ…
Αναδημοσίευση απο facebook
Αντώνης Καπετάνιος
16 Σεπτεμβρίου στις 5,23 π.μ
Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΞΕΛΙΣΣΕΙ…
“Από τις ρίζες λοιπόν ο άνθρωπος εκκινεί. Χάρη σε αυτές παίρνει θρέψη και φτιάχνει χυμούς ζωής. Στις ρίζες απαντέχει, εκεί πονεί και υπάρχει. Είναι ο πόνος της δημιουργίας, η έγνοια για προσπάθεια συνεχή, η εντρύφηση στα θέμελα. εν πέλαο δημιουργίας κι αξιών, ένα πεδίο ευθύνης και συλλοής. για ν’ ασκηθείς και να πάρεις νάμα, ώστε με «λογισμό κι όνειρο» (λόγια βαθυνόητα του Διονυσίου Σολωμού) να πράξεις μικρέ άνθρωπε της γης… «Όταν ανεβαίνουμε στις πλάτες των προγόνων βλέπουμε μακρύτερα», έλεγε με νόημα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Η παράδοση είναι από τη φύση της έννοια δυναμική. Είναι δεσμός και συνέχεια, σπουδή και γνώση, κληρονομιά κι ευθύνη: για δημιουργία, για την προοπτική του μέλλοντος. Η παράδοση «παραδίδεται», όπως από την έννοια της προκύπτει, συνεχίζεται, είναι διαρκής. Ως τέτοια, συμπληρώνεται κι εμπλουτίζεται σύμφωνα με τις καταστάσεις της ζωής, με το βίο του ανθρώπου, αφού συνεχώς νέες εμπειρίες και πράξεις της ζωής την κάμουν πλουσιότερη και «σοφότερη». Το προχώρημα στα μπρος εδράζεται στην παράδοση, αφού χωρίς θέμελα, χωρίς πηγές και ρίζες, το οικοδόμημα της ζωής είναι αστήριχτο κ’ ετοιμόρροπο.
Η παράδοση βαθύνεται από την ανθρώπινη πράξη κι εμπειρία, που την ανάγει έτσι σε διδαχή ζωής. Η παράδοση είναι ακόμα αγκαλιά −η τεράστια αγκαλιά της ψυχής του ανθρώπου–, μιαν αγκαλιά στην οποία χωρούν τ’ ανθρώπινα, όσο πολλά κι αν είναι, όσο κι αν πληθύνονται και μεγεθύνονται. Σ’ αυτή την αγκαλιά της ζωής βρίσκει απαντοχή ο άνθρωπος από τα συμβαίνοντα, εκεί βρίσκει τη μήτρα της προσπάθειάς του: στην αγκαλιά της ζώσας παράδοσης. Σ’ αυτήν βρίσκει τα θέμελα, τη ζεστασιά της μητρός, τη σοφή σκέψη του μέντορα, τη διδαχή του δασκάλου. Εκεί οι πηγές της ύπαρξης, το «γάλα» της μάνας, οι ρίζες της ζωής”.
Panagias Kouskouris
Αντώνης Καπετάνιος
16 Σεπτεμβρίου στις 5,23 π.μ
Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΞΕΛΙΣΣΕΙ…
“Από τις ρίζες λοιπόν ο άνθρωπος εκκινεί. Χάρη σε αυτές παίρνει θρέψη και φτιάχνει χυμούς ζωής. Στις ρίζες απαντέχει, εκεί πονεί και υπάρχει. Είναι ο πόνος της δημιουργίας, η έγνοια για προσπάθεια συνεχή, η εντρύφηση στα θέμελα. εν πέλαο δημιουργίας κι αξιών, ένα πεδίο ευθύνης και συλλοής. για ν’ ασκηθείς και να πάρεις νάμα, ώστε με «λογισμό κι όνειρο» (λόγια βαθυνόητα του Διονυσίου Σολωμού) να πράξεις μικρέ άνθρωπε της γης… «Όταν ανεβαίνουμε στις πλάτες των προγόνων βλέπουμε μακρύτερα», έλεγε με νόημα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Η παράδοση είναι από τη φύση της έννοια δυναμική. Είναι δεσμός και συνέχεια, σπουδή και γνώση, κληρονομιά κι ευθύνη: για δημιουργία, για την προοπτική του μέλλοντος. Η παράδοση «παραδίδεται», όπως από την έννοια της προκύπτει, συνεχίζεται, είναι διαρκής. Ως τέτοια, συμπληρώνεται κι εμπλουτίζεται σύμφωνα με τις καταστάσεις της ζωής, με το βίο του ανθρώπου, αφού συνεχώς νέες εμπειρίες και πράξεις της ζωής την κάμουν πλουσιότερη και «σοφότερη». Το προχώρημα στα μπρος εδράζεται στην παράδοση, αφού χωρίς θέμελα, χωρίς πηγές και ρίζες, το οικοδόμημα της ζωής είναι αστήριχτο κ’ ετοιμόρροπο.
Η παράδοση βαθύνεται από την ανθρώπινη πράξη κι εμπειρία, που την ανάγει έτσι σε διδαχή ζωής. Η παράδοση είναι ακόμα αγκαλιά −η τεράστια αγκαλιά της ψυχής του ανθρώπου–, μιαν αγκαλιά στην οποία χωρούν τ’ ανθρώπινα, όσο πολλά κι αν είναι, όσο κι αν πληθύνονται και μεγεθύνονται. Σ’ αυτή την αγκαλιά της ζωής βρίσκει απαντοχή ο άνθρωπος από τα συμβαίνοντα, εκεί βρίσκει τη μήτρα της προσπάθειάς του: στην αγκαλιά της ζώσας παράδοσης. Σ’ αυτήν βρίσκει τα θέμελα, τη ζεστασιά της μητρός, τη σοφή σκέψη του μέντορα, τη διδαχή του δασκάλου. Εκεί οι πηγές της ύπαρξης, το «γάλα» της μάνας, οι ρίζες της ζωής”.
(απόσπασμα από το δοκίμιό μου “ΡΙΖΕΣ”, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο
μου “ΤΑ ΙΔΙΟΓΡΑΦΑ. Κείμενα αειθαλή και φυλλοβόλα”, δοκίμια, ιδιωτική
έκδοση, Αθήνα 2017, https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=42567)
)
)
Δεν υπάρχουν σχόλια