1974 το ξεκίνημα του σχεδίου της καταστροφής των ελληνικών επιχειρήσεων και της παραγωγής της χώρας
Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής κατά την πρώτη του θητεία (1955-1963) εφάρμοσε ένα πρόγραμμα ταχείας εκβιομηχάνισης, επένδυσης σε έργα υποδομής και βελτίωσης της γεωργικής παραγωγής, το οποίο οδήγησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 στο Ελληνικό οικονομικό θαύμα. Εφάρμοσε ακόμη την παραχώρηση πλήρους δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Ταυτόχρονα πρωτοστάτησε στην αποφυλάκιση εγκληματιών πολέμου (Υπόθεση Μέρτεν) και στη σύναψη δανείου Ελλάδος από τη Γερμανία, καθώς και σε πολιτικές παρεμβάσεις στην Εκκλησία για την εκλογή Αρχιεπισκόπου Αθηνών.
Κατά τη δεύτερη θητεία του, μετά το 1974, αναγνωρίζεται για την επιτυχή αποκατάσταση της Δημοκρατίας μετά το δικτατορικό καθεστώτος της χούντας των Συνταγματαρχών και για την εγκαθίδρυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με την οποία τερματίστηκε η πολιτική αστάθεια περίπου μισού αιώνα.
Υπήρξε αφοσιωμένος φιλοευρωπαϊστής και του αποδίδεται η ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Οικογένειες. Το 1978 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνος. Οι υποστηρικτές του του έχουν αποδώσει τον τίτλο του «Εθνάρχη».
''Πειραϊκή – Πατραϊκή'' (4.000 εργαζόμενοι)
Ιδρύθηκε το 1919 και λειτουργούσε αδιάκοπα μέχρι και το 1996, όταν και έκλεισε παραγωγικά, ωστόσο εξακολουθεί να εμφανίζεται στον κατάλογο ληξιπρόθεσμων οφειλετών του Δημοσίου και δεν έχει διαγραφεί από αυτόν, διότι δεν έχει κηρυχθεί σε πτώχευση.
Στην δεκαετία του 1970 η ελληνική βιομηχανία άρχιζε την μεγάλη πτώση της. Οι πετρελαϊκές κρίσεις, οι αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων συνοδευόμενες από μαζικές απεργίες και η απώλεια εμπιστοσύνης των βιομηχάνων στην κυβέρνηση Καραμανλή με τις περίφημες κρατικοποιήσεις της οδήγησαν σε σταθερά καθοδική πορεία[1]. Η ίδια η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» κρατικοποιήθηκε τελικά επί κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, στο πρόγραμμα των «κοινωνικοποιήσεων» της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ (1981-1985). Σύμφωνα με τον βιομήχανο Φαίδωνα Στράτο (τότε ιδιοκτήτη της «Πειραϊκής-Πατραϊκής») «Το βαθύτερο σκεπτικό του ΠΑΣΟΚ ήταν να ελέγχει τη βιομηχανία. Το ίδιο έκανε σε όλους τους βιομηχανικούς τομείς. Στη δική μας περίπτωση, η κυβέρνηση επέβαλε αναγκαστική αύξηση του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να μην έχουμε την πλειοψηφία.»
Χαρτοβιομηχανία ''Λαδόπουλου'' (1.200 εργαζόμενοι)
Ιδρύθηκε το 1877 στο Νέο Φάληρο, ενώ από το 1925 έως το 1928 άνοιξαν τρία μεγάλα εργοστάσια στην Ελλάδα, στον Αίγιο, στην Αθήνα και στην Πάτρα.
Οι επενδύσεις είναι πολλές και η ΕΓΛ δημιουργεί νέα χαρτοποιία στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1964-1965, τη Μακεδονική Εταιρεία Λαδόπουλου, ενώ το 1968 εξαγοράζει τη μεγάλη χαρτοποιία Αιγίου.
Η χαρτοβιομηχανία θα αρχίσει να καταπέφτει το 1974 όταν και θα ξεκινήσουν οι απεργίες των εργαζομένων και το 1977 περνάει στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας.
Οι δραστηριότητες της εταιρείας θα περάσουν σε τούρκικα χέρια το 1998 όπου πέφτουν οι τίτλοι τέλους από την Ελλάδα...
Η Κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη 1980 (Μάιος 1980 - Οκτώβριος 1981), διορίστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τσάτσο, ως συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή. Ο Γεώργιος Ράλλης, μετά την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να παραιτηθεί από αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εκλέχτηκε στις 8 Μαΐου 1980 από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, ως ο επόμενος αρχηγός. Έτσι, στις 10 Μαΐου ως αρχηγός πλέον του κυβερνώντος κόμματος ανέλαβε και την Πρωθυπουργία.
Τα προβλήματα από τις διεθνείς συγκυρίες αλλά και η κόπωση του κυβερνώντος κόμματος, από τα έξι συνεχόμενα χρόνια διακυβέρνησης του τόπου, έγιναν ορατά κατά την διάρκεια της κυβέρνησης Ράλλη.
Τα επεισόδια του εορτασμού της 7ης επετείου του Πολυτεχνείου, με τον θάνατο των δυο διαδηλωτών Κουμή και Κανελλοπούλου θα αμαυρώσουν την εικόνα της κυβέρνησης στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ενώ η απόφαση για την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ θα πυροδοτήσει μια σειρά διαδηλώσεων αφού θα βρει αντίθετη την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και τη δράση νέων τρομοκρατικών οργανώσεων όπως ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας.
Το σχέδιο ξεκίνησε τα Χριστούγεννα του 1979 όταν κάηκε και το εργοστάσιο της μεγάλης εταιρείας παιχνιδιών El Greco. Τότε είπαν πως κάποια μηχανή έμεινε ανοιχτή και βραχυκύκλωσε...
Οι εμπρησμοί του ΜΙΝΙΟΝ και του Κατράντζου είναι μόνο η αρχή. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιούνται τέσσερις ακόμα εμπρησμοί σε πολυκαταστήματα. Στις 3 Ιουνίου 1981, πυρπολούνται τα «Κλαουδάτος» και «Ατενέ», ενώ μέσα στις επόμενες τέσσερις μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται για τα καταστήματα «Δραγώνα» και «Λαμπρόπουλος».
ΠΟΣΟ ΤΥΧΑΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; ΤΑ ΜΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ''ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ'' ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ''ΚΑΚΟΥΣ'' ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΝΑΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΝΑΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ 'ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ''.
Σε επόμενο άρθρο θα θυμηθούμε κι άλλες ελληνικές επιχειρήσεις που ''έκλεισαν'' λόγω τραπεζών και πολιτικών αποφάσεων ξεπουλήματος....
Δεν υπάρχουν σχόλια