Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα- H Σύμβαση Cooper και ποιός ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης.

H Σύμβαση Cooper και ποιός ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης. Υπάρχει μια σύμβαση η οποία έληξε. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι σε αυτή την χώρα, η δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι… μεγάλοι άνθρωποι.

H Σύμβαση Cooper και ποιός ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης.

Υπάρχει μια σύμβαση η οποία έληξε. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι σε αυτή την χώρα, η δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι Έλληνες πολιτικοί και κυβερνούν οι εβραιόδουλοι ανθέλληνες παπάδες. H «Mystery Babylon» με τα ιερατεία κάθε είδους έχει κι αυτή τα προβλήματα της. Αυτά τα προβλήματα μπορούν να συνοψιστούν στις αιώνια φρικτές λέξεις: Χρήματα ως Χρέος.

Η εξίσωση ήταν -και είναι- απλή: Ο πόλεμος χρειάζεται χρήματα και ο δανεισμός χρημάτων για να πληρωθούν οι πόλεμοι ισοδυναμεί με χρέος. Χρέος = Δουλεία! Δούλοι = αίμα στον Θεό! Εάν ένα έθνος χειραγωγηθεί για να δεχτεί το χρέος, τότε αυτό το έκανε ένα βασίλειο δούλων. Η εξουσία για την υποδούλωση ολόκληρων βασιλείων, ήταν αυτή που οφειλόταν αυτό το χρέος. Ωστόσο, αυτό εξασφαλίζεται μόνο αν ελέγχεται η έκδοση των χρημάτων που δανείστηκαν οι πολεμιστές-βασιλείς. Στην εγγύς Ανατολή, σε ένα μέρος που ονομάζεται πεδιάδες του Dura, κάποιοι προνομιούχοι Ιλλουμινάτι έγιναν πολυάσχολοι και μέχρι σήμερα -Δόξα τον Moloch, μια χαρά πάνε οι δουλειές τους!! Μέχρι σήμερα!! Όταν ακούς πως χρωστάει το τάδε κράτος και το δείνα κράτος τόσα δις, σε ποιόν νομίζεις ό,τι τα χρωστάνε;

Είναι γνωστό το ΠΩΣ δημιουργήθηκε όλο αυτό το χρέος και από ΠΟΙΟΝ, και πώς γίνεται να χρωστάνε όλοι σε όλους, και να ξέρουν σίγουρα ποιος θα το πληρώσει. Εσύ φιλαράκο, γιατί εγώ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Βέβαια, εφόσον όλος ο πλανήτης είναι χρεωμένος, το σωστότερο θα ήταν να επιβληθεί ένα παγκόσμιο μνημόνιο από το Διαγαλαξιακό Νομισματικό Ταμείο του Death Star, γιατί δε μπορεί να σου λένε ότι επειδή η Ελλάδα χρωστάει μερικά δις, και θα πρέπει να πεινάσεις για να σωθούν οι ελληνικές και οι γερμανικές τράπεζες. Αλλά εσύ με ποιό μυαλό να αντιληφθείς το παιχνίδι που παίζεται από τις απαρχές του χρόνου, φυσικά εις βάρος σου και εις βάρος των παιδιών σου.

Η αξία του χρήματος δεν πηγάζει από πουθενά, δεν είναι παρά ένα τίποτα, που το διαχειρίζονται ιδιώτες, (κι όχι αυτοί που εκλέγεις) παρά μόνο από την κοινή εμφύτευση – πεποίθηση – συμφωνία, ότι αποτελεί μέσο ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ. Χωρίς αυτήν είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί ή μερικά κλικ σε κάποιους υπολογιστές. Δεν το λέω εγώ, τα βιβλία του δημοτικού το λένε, αλλά μάλλον στο δημοτικό δεν διάβαζες για να μπορούν σήμερα να σε κοροϊδεύουν τόσο εύκολα. Αν δεν έδινες την ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΟΥ κάθε μέρα σε κάθε σου πράξη αυτά τα σκουπίδια- υβρίδια δεν θα υπήρχαν στην ζωή σου, αλλά απαιτείται ΜΥΑΛΟ που δεν διαθέτεις και ΔΙΑΚΡΙΣΗ, που ούτε ξέρεις τι είναι.

Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ COOPER

Ο μακαρίτης ο Μπάτσης, στο βιβλίο που ειχε γραψει το 1947 με τιτλο “Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα” μεταξύ άλλων, αποκάλυψε την υπαρξη της. Υπάρχει στο υπουργείο βιομηχανίας η σύμβαση, λέγεται COOPER και παραδίδεται, σαν “ιερο κειμενο” απο υπουργό σε υπουργό, βάσει της οποίας τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινος της πλούτος, τίθενται υπο την αιγίδα ενός Αμερικάνικου consortium εταιρειών! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Μπάτσης μαζι με τον Μπελογιάννη το 1952.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ Η ΣΥΜΒΑΣΗ COOPER ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ.

Από τους 12 που ήταν για ντουφέκι, επέλεξαν μόνον τέσσερις, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Μπάτσης. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, γιατί κανένας πολιτικός δεν αποτολμά να ακουμπήσει τα παρθένα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο, χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα. Γι’ αυτό δεν βγάζουμε τίποτε, δεν αγγίζουμε τίποτε, μέχρι να τα δώσουν οι γνωστές “Μυστικές Εταιρίες” στα δικά τους παιδιά.

Δεν ξαφνιάζει, θα έλεγα εύκολα ότι, οι “προδότες πολιτικοί” τούτο και το άλλο, κλπ. κλπ, αλλά δεν είναι έτσι, δεν είναι προδότες, γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Υπηρετούν μια χαρά την φάρα τους και πολύ σωστά, θάβουν την Ελλάδα. Αυτή είναι η ατζέντα που ακολουθούν, γιατί αυτές τις εντολές έχουν. Μην ακούσω πως η δημοκρατία είναι μπλα μπλα μπλα … και ο λαός ψηφίζει … κι όλα ετούτα τα φαιδρά … Ούτε ο λαός βγάζει κυβερνώντες, ούτε δημοκρατία υπάρχει. Τελειωμένα πράγματα. Οποιος ονειρεύεται ότι ανήκει στον “κυρίαρχο λαό” και λοιπα ανόητα, θα του πω να κλείσει το χαζοκούτι και ν’ ανοίξει κάνα σωστό βιβλίο. Αυτοί που κυβερνούν και παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο … δεν εκλέγονται. Δεν τους γνωρίζει καν ο λαός, δεν ξέρει καν ποιοί είναι, δεν ξέρουν καν οι δημοσιογράφοι ποιοί είναι και τι κάνουν. Είναι δυνατόν οι σκλάβοι να γνωρίζουν ποιός είναι και τι κάνει ο Αφέντης τους!!!

Ποιός ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης;

Η ψευδής κι έντεχνα κατασκευασμένη χρεωκοπία της Ελλάδας, επραγματοποιήθει μετά βαΐων και κλάδων, με συνεπικουρούμενο το αμαρτωλό ΔΝΤ, τα μνημόνια της συμφοράς και τα σούρτα φέρτα των διεφθαρμένων πολιτικών της διαπλοκής από το 1900, υπό τον φόβο των Ιουδαίων με τις μπόμπες και τα στρακαστρούκα. Μέχρι σήμερα ο ίδιος φόβος κυριαρχεί, έντεχνα κατασκευασμένος και δόλια υποκινούμενος.

Εσύ ελληναρά μου επιτρέπεις να σε ταλαιπωρούν τα Μνημόνια και το ΔΝΤ. Σου ζητάνε περαίωση και χαράτσι ή ΕΝΦΙΑ [τα γιουσουφάκια, οι τουρκόφωνοι] και σου περικόπτουν την σύνταξη πείνας. Αφού ακόμη ψηφίζεις από-κόμματα, καλά να πάθεις. Διαβάζεις τα σωστά βιβλία ή μόνο τις κατευθυνόμενες εφημερίδες; Μπά, δεν το πιστεύω … ίσως διαβάζεις τον αστείο Επικυρίαρχο Paulo Coelho, ίσως οι πιο «ψαγμένοι» να διαβάζουν τις «ανακύκλωσης χαρτιού» του Λιακερδόπουλου ή τις «επιστολές του Γιαχβέ Χριστού» του Βελαζόπουλου ! Δηλ. ακόμα χειρότερα. Είσαι άξιος της ταχύτατα επερχόμενης τύχης σου, που ΔΕΝ προβλέπετε να είναι καθόλου, μα καθόλου καλή.

Το άρθρο αυτό βγήκε στο ιντερνέτ το 2010, και σήμερα το 2018 η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από την προβλεπόμενη. Σήμερα στην Βουλή βρίσκονται τα κομμούνια, οι Έλληνες κομουνιστο-συμμορίτες που αιματοκύλισαν την Ελλάδα και κατάσφαξαν τους αδελφούς τους Έλληνες, και μάλιστα με την δική σου ψήφο, … άρα καλά παθαίνεις … ό,τι παθαίνεις … και οίκτος κανένας!!!

Αυτό το άρθρο και όλες οι πληροφορίες του προέρχονται μέσα από το εν λόγω βιβλίο και πρώτοδημοσιεύτηκε από τον υποφαινόμενο, αρχές του 2009 στην θρυλική πλέον, miastala.com όταν λειτουργούσε. Εκτοτε το ‘χουν κάνει το κείμενο σαν τα μούτρα τους, ανθρωπάκια που δεν έχουν καν δει το βιβλίο κι απλώς αναμασούν σαν μηρυκαστικά, ότι έχει την ατυχία να πέσει στο πεδίο τους. Ευτυχώς με χαρά μου είδα σοβαρές ιστοσελίδες να ‘χουν κάνει πολύ σωστή αναφορά κι αρθρογραφία γι’ αυτό το τόσο σημαντικό θέμα.

Φυσικά θα ξαφνιαζόμουν -ακόμη πιο ευχάριστα- αν έχεις διαβάσει την «ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» του Δημ. Μπάτση ή ό,τι γνωρίζεις την ιστορία του. Γι’ αυτό το βιβλίο και τις πληροφορίες που έγραψε ο Μπάτσης τον εκτέλεσε η γνωστή μαφία, στην πραγματικότητα όλο το θέατρο με την εκτέλεση στήθηκε για να δολοφονηθεί ο Μπάτσης. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Η πρώτη έκδοση του έργου έγινε το 1947, από τον Εκδοτικό Οίκο «Τα Νέα Βιβλία – Α.Ε.» με επιμέλεια του συγγραφέα.

Η Συνομωσία κατά της Ελλάδος, από ΟΛΟΥΣ τους Πολιτικούς σου.

Αλλωστε όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν.

Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, τρεις τα ξημερώματα.

«Οι καταδικασμένοι σε θάνατο Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης και Νίκος Καλούμενος πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.» Αναφέρουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής. Μία ασυνήθιστη μέρα και ώρα για εκτελέσεις, ακόμη και για κείνη την ταραγμένη εποχή.

«Ούτε οι Γερμανοί δεν μας σκότωναν έτσι. Περίμεναν το φως της αυγής, για να πεθάνουμε στο φως σαν άνδρες, όπως ζήσαμε.» γράφει ο Μπάτσης

Εεε, φυσικά, τότε δεν είχαν τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, να εκτελεί τα συμβόλαια τους !

Ότι ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε πλάι στον Νίκο Μπελογιάννη δεν ήταν τυχαίο. Ότι εκτελέστηκε για το βιβλίο του και τις ανακαλύψεις του, ούτε κι αυτό είναι τυχαίο. Ότι μια γενιά Ελλήνων αγνόησε την ύπαρξη του βιβλίου και τον συγγραφέα του κι αυτό δεν ήταν τυχαίο. Το κατεστημένο της γνωστής φάρας, της μυαρής φυλής, έχει πολλές και βαριές ενοχές για να μπορέσει να σταθεί στο έργο και στην μεγαλοσύνη του Μπάτση και να αντλήσει από αυτό, έστω και λίγα διδάγματα. Όποιος θέλει ας ψάξει να βρει ποιος ήταν αυτός ο πατριώτης και μην μπερδέψεις τα πολιτικά στην μέση γιατί τότε θα σε χαρακτηρίσω κι εγώ, μαϊμού, όπως ακριβώς αποκαλούν τα ανθρώπινα ζώα, οι Επικυρίαρχοι του.

Εικόνα αριστερά: Αφίσα για εκδήλωση του ΚΚΕ που είχε γίνει στην Θεσσαλονίκη, προς τιμήν των τεσσάρων εκτελεσθέντων, Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάτση, Ν. Καλούμενου και Η. Αργυριάδη. Δεν είναι τυχαία η πρώτη αριστερά τοποθέτηση του Μπάτση, πιό ψηλά, που τον ξεχωρίζει σημαντικά από τους υπόλοιπους και ως φυσιογνωμία και ως προσωπικότητα. Υποδηλώνει μάλιστα και για ποιόν στήθηκε όλο αυτό το πανηγυράκι της εκτέλεσης. Δεν ταίριαζε με τους υπόλοιπους, δεν είχε σχέση μαζί τους, κι ακόμη και το ΚΚΕ το δείχνει ολοφάνερα.

Συνοπτικά, το βιβλίο ασχολείται με την Ελλάδα

Α. Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων

Β. Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση

Γ. Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα.

Γεννημένος το 1916 στην Αθήνα, γιος του Ψαριανού ναυάρχου Α. Μπάτση και της Συριανής Αν. Πρίντεζη, ο Μπάτσης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην συνέχεια ασχολήθηκε κυρίως με την κοινωνιολογία και τα οικονομικά.

Ο πρόλογος του Δημήτρη Μπάτση από το βιβλίο του Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα, εκδ. Κέδρος, όπου -εκτός των άλλων- αποκαλύπτεται για πρώτη φορά η λεγόμενη “Σύμβαση Cooper” που υπογράφηκε το 1940 κι έληξε τον Δεκέμβρη του 2010 και αντικαταστάθηκε από τα μνημόνια. Επίσης, ένα αυτοβιογραφικό κείμενο της συζύγου του, από το βιβλίο της “Βαρύτατο Τίμημα” (1941-1952), Εκδ. Δωδώνη.

Η εργασία μου αυτή γράφτηκε με την βέβαιη προοπτική πως παρ όλα τα εμπόδια και παρ’ όλες τις πολύμορφες επεμβάσεις, ο ελληνικός λαός που πάντα αγωνίζεται ηρωικά θα ανοίξει και πάλι με τον αγώνα του διάπλατα τον δρόμο για μια ελεύθερη δημοκρατική ανοδική πορεία, και θα αρχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια ορμή και αυτοθυσία να χτίσει την ερειπωμένη από την ναζιστοφασιστικη κατοχή και τον οικτρό εμφύλιο, πατρίδα.

Η Ελλάδα θα γίνει οικονομικά και εθνικά πραγματικά ελεύθερη τότε και μόνο τότε που η ανοικοδόμηση αυτή γίνει από τον λαό της. Θα σπάσουν τα δεσμά και θα αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θα ανοίξει δηλαδή ο δρόμος για να λυτρωθούν οι πιο ενεργές παραγωγικές και άξιες δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας μας. Ο δρόμος αυτός μας οδηγήσει στην ορθολογική διάγνωση και οργάνωση και στην σχεδιασμένη ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, στην δημιουργία ανώτερης τεχνικής βάσης, στην γοργή συσσώρευση των οικονομικών αυτών δυνατοτήτων και μέσων που θα δώσουν την ευκαιρία να ανθήσει και σε μας μια γερή, προοδευτική-προοδεμένη κοινωνική ζωή.

Για το χτίσιμο αυτής της νέας Ελλάδας δουλεύουν σήμερα, μέσα σε τραγικές πραγματικά συνθήκες και αψηφώντας κάθε κίνδυνο, όλοι οι επιστήμονες που βλέπουν μπροστά, όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι των επιστημών πλάι και μαζί με τον αδάμαστο Ελληνικό λαό, προσφέροντας ακόμη και την ζωή τους, ότι πολυτιμότερο δηλαδή έχουν, προσπαθώντας έτσι να στεριώσουν όσο το δυνατό περισσότερο την νίκη του. Σε όλους αυτούς τους πραγματικούς ηρωικούς αγωνιστές προσφέρω και εγώ την μικρότατη αυτή συμβολή.

Δημητρης Μπατσης.

Αθηνα, ΕΜΠ , Ιουνιος 1947.

Ν. Κιτσίκης, από τον πρόλογό του στην πρώτη έκδοση, Μάιος 1947 “Στο έργο του κ. Μπάτση, με σαφήνεια και απλότητα που πραγματικά αιχμαλωτίζουν, αναπτύσσονται οι απόψεις των τεχνικών για τις δυνατότητες της βαρειάς μεταλλουργικής και χημικής βιομηχανίας. Δίνονται τα συμπεράσματα των τεχνικών μελετών, αναφορικά με την ύπαρξη των προϋποθέσεων, δηλαδή του ορυκτού και ενεργειακού πλούτου, διατυπώνονται κρίσεις για την αξία των αριθμών που χαρακτηρίζουν τον όγκο των αποθεμάτων και το ενεργειακό δυναμικό.

[…] Κόστος, τιμή και κατανομή της ηλεκτρενέργειας γίνονται αντικείμενο λεπτολόγου διερεύνησης και το ενεργειακό βρίσκει την λύση του στο πλαίσιο της εθνικής ανοικοδόμησης.

[…] Βαρειά βιομηχανία στήν ‘Ελλάδα, δηλαδή άξιοποίηση καί μεταλλουργική μετουσίωση τον ελεκτού, ποικίλου καί άφθονου μεταλλευτικού πλούτου της, μηχανική επεξεργασία τών προϊόντων τής μεταλλουργίας, κατασκευή μηχανών καί γενικότερα τών μέσων παραγωγής, ίδρυση ναυπηγείων, εγκατάσταση ηλεκτροχημικών εργοστασίων, χωρίς προνομιακές παραχωρήσεις στό ξένο κεφάλαιο,άποτελεί τήν μόνη διέξοδο άπό τήν οικονομική άποτελμάτωση, τόν μόνον τρόπο γιά μιά σταθερή προοδευτική οικονομική εξυγίανση καί άνόρθωση, τόν λυτρωμό τής έλληνικής οικονομίας καί τής έθνικής εργασίας άπό τά δεσμά του ξένου κεφαλαίου, τήν επιδίωξη κάθε πολιτικής πραγματικά εξυπηρετικής των συμφερόντων του λαού.

Βαρειά βιομηχανία στήν ‘Ελλάδα, πάνω σέ ορισμένες οικονομικές καί πολιτικές προϋποθέσεις, σημαίνει διάσπαση του κλοιού της κακομοιριάς καί της μοιρολατρείας, αποτίναξη του ζυγού της ξένης κηδεμονίας και έξοδο στην πλατειά λεωφόρο, πού οδηγεί τις μεγάλες λαϊκές μάζες στήν ευημερία, στήν πρόοδο καί στόν πολιτισμό.

Βαρειά βιομηχανία μέσα σέ πλαίσιο πραγματικής δημοκρατίας, δημιουργεί λαό ικανό και του παρέχει τα μέσα γιά τήν άντιμετώπιση κάθε επιβουλής τής άκεραιότητάς του, κάθε προσβολής τής άνεξαρτησίας του.

Βαρειά βιομηχανία στήν Έλλάδα είναι άπόλυτα δυνατή καί πραγματοποιήσιμη. Ολες οί προϋποθέσεις υπάρχουν. Τό ενεργειακό μας δυναμικό, σέ υδατοπτώσεις καί σέ στερεά καύσιμα, ανεβαίνει σέ πολλά δισεκατομμύρια κιλοβατώρια τό χρόνο. Είναι υπεραρκετό γιά νά φέρει τήν ενεργειακή κατανάλωση, κατά κάτοικο, γύρω στούς μεγάλους άριθμούς, πού χαρακτηρίζουν τίς μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου. Τά βεβαιωμένα άποθέματα μερικών μεταλλευμάτων είναι πολύ μεγάλα, άλλα οπωσδήποτε αρκετά, τά πιθανά όμως άποθέματα ξεπερνούν τίς ανάγκες καί τίς δυνατότητες τών πρώτων πολύχρονων σχεδίων, χωρίς ν’ άποκλείουν τό ενδεχόμενο απόλυτης επάρκειας γιά τό άπώτερο μέλλον.

Οι λίγοι επιστήμονες πού εδώ καί λίγα χρόνια μελετούν τίς δυνατότητες εκβιομηχάνισης τής χώρας είναι κυρίως τεχνικοί. Τούς οφείλεται ή άναγνώριση ότι, πρίν άκόμα συστηθοϋν οί πολυδάπανες επιτροπές ανασυγκρότησης καί υπηρεσίες ανοικοδόμησης, χωρίς έπίσημη εντολή, χωρίς κρατική υλική βοήθεια ή ηθική ενίσχυση, άνάλαβαν τό δύσκολο έργο νά βεβαιώσουν τίς προϋποθέσεις καί νά κηρύξουν μέ μελέτες καί δημοσιεύσεις, σάν άτομα ή επιτροπές, τήν άνάγκη καί τήν δυνατότητα άνάπτυξης ορισμένων κλάδων τής βαρείας βιομηχανίας ή άλλων βιομηχανιών, γενικά τής τόνωσης τής βιομηχανικής δραστηριότητας τής χώρας.

Πολλοί άπ’ αυτούς είχαν τήν άφέλεια νά πιστεύουν ότι τό ξένο κεφάλαιο καί ορισμένοι «μεγάλοι μας φίλοι», πού τό καθοδηγούν καί του ανοίγουν τό δρόμο, θά υποστήριζαν τήν δημιουργία έθνικής βαρείας βιομηχανίας στήν Ελλάδα, χωρίς νά σκέπτονται ότι έθνική βαρειά βιομηχανία σημαίνει οικονομική καί έπομένως πολιτική άνεξαρτησία τής χώρας. Οι περισσότεροι οικονομικοί έπιστήμονες όμως, καλύτερα τοποθετημένοι στά πλαίσια τών συμφερόντων του διεθνούς καπιταλισμού, δέν έδειξαν, έκτος άπό σπάνιες εξαιρέσεις, κανένα ένδιαφέρον γιά τέτοιου είδους προτάσεις τών τεχνικών. Έμειναν στό πλαίσιο τών έπιταγών του δυτικού κλίματος, πρόθυμοι στήν έξυπηρέτηση πολιτικών έπιδιώξεων της στιγμής ή οικονομικών συμφερόντων άτόμων καί συγκροτημάτων.

Έτσι, τό τεράστιο έρωτηματικό γιά τήν βιωσιμότητα τής Ελλάδας, συνδυάστηκε κατά τέτοιο τρόπο μέ τά ζητήματα τών οικονομικών έπανορθώσεων καί τών έδαφικών αξιώσεων, ώστε νά προκύψει ή πολιτική τής έπαιτείας, τής οικονομικής υποδούλωσης καί του ζωτικού χώρου. Οικονομικός πού πρίν άπό λίγα χρόνια προπαγάνδιζε τόν ένεργειακό καί μεταλλευτικό πλούτο, τίς δυνατότητες βαρείας βιομηχανίας, μπήκε στήν διάθεση τών άρνητών τής βιωσιμότητας. Ή τοποθέτηση αύτή έπιστημόνων καί δημοσιολόγων θεωρήθηκε σάν πατριωτική έκδήλωση, μέ άποτέλεσμα νά καταπνίξει τήν μόνη σωστή προσπάθεια γιά τήν οικονομική ανασυγκρότηση του τόπου, δηλαδή άκριβώς έκείνη πού θά ένίσχυε τίς άξιώσεις γιά οικονομικές έπανορθώσεις καί θά τοποθετούσε κάθε οικονομική βοήθεια πάνω στήν ορθή της βάση, τής άξιοποίησης του φυσικού μας πλούτου. Οί αισιόδοξοι γιά τά άποθέματα του λιγνίτη καί τών μεταλλευμάτων, οί ύποστηρικτές πολλών δισεκατομμυρίων κιλοβατωρίων ένέργειας άπό τίς υδατοπτώσεις, ήταν προδότες. Τώρα τά πράγματα άλλαξαν.

Ύστερα άπό πικρές διαψεύσεις σχετικά μέ τίς διαθέσεις τών ξένων δυνάμεων – έκείνων πού ρυθμίζουν σήμερα τήν «έπίσημη» έξωτερική μας πολιτική – στήν υποστήριξη μιας άπροκάλυπτης πολιτικής ζωτικού χώρου, οί οικονομολόγοι καί οί «ειδικοί» άναγνώρισαν -προσωρινά τουλάχιστο- τήν άνάγκη στροφής στήν τηρηθείσα τακτική τους, την άνάγκη κατάρτισης όπως-όπως σχεδίου άνασυγκρότησης. Φημολογούνται άλλά καί διαψεύδονται τέτοια σχέδια, πού, αν υπάρχουν, δέν μπορεί παρά ν’ άποτελούν πρόχειρες συρραφές άνεξέλεγκτων προτάσεων. Γιατί σχέδιο άνασυγκρότησης είναι αδύνατο νά καταρτισθεί μέσα στήν άχλύ του μυστηρίου, χωρίς νά σημειωθεί συναγερμός τών λαϊκών οργανώσεων καί όλων τών έπιστημόνων πού είναι ένδεδειγμένοι νά παραστούν καί νά συντελέσουν στήν γένεσή του.

Τήν άνάγκη συστηματικής μελέτης της σχεδιασμένης έκβιομηχάνισης κατάλαβαν πρώτοι οί προοδευτικοί έπιστήμονες, πού, άπό τά χρόνια τής κατοχής, οραματίζονταν μιά καινούρια Ελλάδα καί κήρυτταν ότι «ή εκβιομηχάνιση τής χώρας πρέπει νά είναι σκοπός όλων έκείνων πού θά ρυθμίζουν στο μέλλον τις τύχες του έθνους»

«Η ανθρωπότητα λάτρεψε μόνο τους εξολοθρευτές της. Τα βασίλεια όπου οι πολίτες έσβησαν ειρηνικά δεν εμφανίζονται καθόλου μέσα στην ιστορία, ούτε ο συνετός ηγεμόνας, ο οποίος ανέκαθεν περιφρονείται από τους υπηκόους του· το πλήθος αγαπάει το μυθιστόρημα, έστω κι αν του κοστίζει, γιατί το σκάνδαλο των ηθών συνιστά το υφάδι της ανθρώπινης περιέργειας και το υπόγειο ρεύμα κάθε συμβάντος…» Εμίλ Σιοράν

———————-

Η ΔΙΠΛΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Ο οικονομολόγος και δικηγόρος Δημήτρης Μπάτσης, συγγραφέας του σημαντικού έργου «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» (εκδ. «Τα νέα βιβλία», 1947) αναλύει τους μηχανισμούς παράνομου πλουτισμού που συνδέθηκαν με την παραλαβή, κατεργασία και διανομή των εφοδίων της ΟΥΝΡΑ στηΝ μεταπελευθερωτική Ελλάδα.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε με τα αρχικά του συγγραφέα στο περιοδικό «Ανταίος» (10 Μαίου 1946), το επιστημονικό περιοδικό που διηύθυνε ο Μπάτσης και το οποίο εκδόθηκε για να υποστηρίξει την θέση περί βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας. Ο Δημήτρης Μπάτσης συνελήφθη στην τελευταία φάση!! της υπόθεσης Μπελογιάννη και εκτελέστηκε με τους Ν. Μπελογιάννη, Η. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενο στις 30 Μαρτίου 1952.

Για διάβασε, κι αν έχεις μυαλό στο κεφάλι -που μάλλον έχεις για να με διαβάζεις τον συνομωσιολογικόπαρανοϊκό- και κάνε συνειρμούς με το σήμερα, διότι εμείς σήμερα έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε συνειρμούς γιατί τα ΒΙΩΝΟΥΜΕ στο πετσί μας, όμως ο Μπάτσης απλώς περιέγραφε σχεδόν προφητικά αυτά που σήμερα βιώνουμε.

«Είναι γνωστό ότι από την ημέρα που άρχισαν νάρχονται τα εφόδια της ΟΥΝΡΑ στη χώρα μας, άρχισε ταυτόχρονα αγώνας όλων των εμπορικών, τραπεζιτικών και βιομηχανικών συγκροτημάτων για την χρησιμοποίησή τους σαν μέσου αύξησης του κεφαλαίου και της εξαγωγής μεγάλου υπερκέρδους. Είναι γνωστός ο αγώνας των βιομηχάνων να μετατρέψουν την βιομηχανοποίηση των κλωστοϋφαντουργικών υλών σε επικερδέστατη επιχείρηση, όπου εκτός από το ‘νόμιμο’ κέρδος θα εισέπρατταν και διαφορά σε όφελός τους από το εικονικό ποσοστό της φύρας που ζητούσαν να κατακυρωθεί για κάθε μονάδα παραγομένου προϊόντος. Οι έμποροι επίσης ζητούσαν ανάλογες παραχωρήσεις και ωφελήματα για την διαχείριση και πούληση των εφοδίων. […] Τα πράγματα όμως πήραν την οριστική τους λύση από τον τρόπο που κανόνισε τα εκκρεμή ζητήματα η κυβέρνηση. […]

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει Πρώτον: ότι παύει ουσιαστικά και αυτός ο υποτυπώδης κρατικός έλεγχος που υπήρχε και δεύτερον: ότι ιδιοκτήτες των εφοδίων και πρώτων υλών γίνονται οι εμποροβιομήχανοι. Να σε τι μεταφράζεται το οικονομικό αυτό πραξικόπημα: Οι εμποροβιομήχανοι θα διαχειρίζονται και θα βιομηχανοποιούν με τον τρόπο που τους συμφέρει καλύτερα τα εφόδια και τις ύλες. Θα είναι ελεύθεροι να διοχετεύουν τις ποσότητες εκείνες που θα τους εξασφαλίζουν άνετη πραγματοποίηση του κέρδους τους. Θα είναι ακόμα ελεύθεροι ν’ αναμιγνύουν με δικές τους ύλες τις πρώτες ύλες της ΟΥΝΡΑ. Θα έχουν περιορισμό στην τιμή διάθεσης;

Κι αν έχουν τέτοιο περιορισμό, η εξασφάλιση του κέρδους των θα είναι σίγουρη, γιατί θα πραγματοποιείται πολύ νωρίτερα από την αγορά (με τη φύρα, την απόκρυψη, την κλοπή στον υπολογισμό του κόστους, τα εξευτελιστικά ημερομίσθια). Αλλά το πιο σίγουρο τμήμα του μονοπωλιακού κέρδους θα εξασφαλιστεί γι’ αυτούς ‘έξω από την παραγωγή’ σε βάρος του Δημοσίου και της κατανάλωσης (ουσιαστικά δηλαδή με πολλαπλάσια επιβάρυνση της τιμής των εφοδίων για τον καταναλωτή και φορολογούμενο λαό).

Θα εξασφαλιστεί με τη συμφωνία εξόφλησης των πρώτων υλών με δόσεις με προκαταβολή μονάχα του 40% της αξίας τους από τους εμποροβιομήχανους στο κράτος. Το 60% της αξίας των πρώτων υλών θα πληρωθεί με το νομισματικό καθεστώς που θα ισχύει μετά αρκετούς μήνες. Κι όπως ξέρουμε, ο πληθωρισμός ‘βάζει σφουγγάρι’ στα χρέη του κεφαλαίου. […]

Και ο κ. Μέιμπεν; Ο κ. Μέιμπεν πρέπει να ξέρει ασφαλώς ότι μια τέτοιας μορφής εκμετάλλευση της συμμαχικής βοήθειας 45 Εθνών αποτελεί παράβαση θεμελιώδους διατάξεως του Καταστατικού Χάρτου της ΟΥΝΡΑ, που ορίζει ρητά και κατηγορηματικά ότι απαγορεύεται η χρησιμοποίηση των εφοδίων της για προνομιακή ωφέλεια οικονομική ή πολιτική ορισμένης μερίδας του πληθυσμού και ότι η διανομή πρέπει να είναι δίκαιη και ίση στον πληθυσμό. Ο κ. Μέιμπεν το γνωρίζει αυτό και για να δικαιολογηθεί δηλώνει ότι η ανάθεση στο ιδιωτικό κεφάλαιο της κατεργασίας, διανομής κλπ. γίνεται με την προοπτική ‘γενικού δελτίου’ και επιτυχίας χαμηλότερου κόστους. […]

Δεν είναι πολύς καιρός που ο κ. Μέιμπεν απειλούσε διακοπή της παροχής βοηθείας στην Ελλάδα εξ αιτίας των συνθηκών που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι κύκλοι του κεφαλαίου. Σήμερα δηλώνει ότι η χρησιμοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα “ελαττώσει το κόστος”. […] Αποτελεί ή δεν αποτελεί παράνομο πλουτισμό και αντίθετο προς τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη της ΟΥΝΡΑ σε βάρος του συμμάχου Ελληνικού Λαού; Ναι ή όχι; […]»

Ο Δημήτρης Μπάτσης (δεξιά) γόνος ευκατάστατης αστικής οικογένειας, ντυμένος διαφορετικά από τους υπόλοιπους, από τον διπλανό του Καλούμενο το φθαρμένο παντελόνι του οποίου διατηρεί κάτι από την αφέλεια του χαμόγελου του. Ακόμη και η στάση του σώματος του δηλώνει πως δεν έχει καμία σχέση με τους υπόλοιπους.

«Παγκόσμια ιστορία: ιστορία του Κακού. Το να αφαιρέσει κανείς τις καταστροφές από το ανθρώπινο γίγνεσθαι, είναι σαν να εκλαμβάνει τη φύση χωρίς εποχές. Δεν έχετε συνεισφέρει σε μια καταστροφή: θα εξαφανιστείτε χωρίς να αφήσετε ίχνος πίσω σας. Επισύρουμε την προσοχή των άλλων με τη δυστυχία που σκορπάμε γύρω μας…» Εμίλ Σιοράν

——————–

Στην δίκη o Mπάτσης ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο τραγική φιγούρα της αίθουσας. Απαρνείται την ιδεολογία του περί μαρξιστικής θεώρησης της οικονομίας, καθώς και τον κομμουνισμό, αν και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής με την στενή κομματική έννοια. Δεν στρέφει ούτε μια φορά το βλέμμα του στους συγκατηγορούμενούς του, όπως σημειώνει, στο βιβλίο της “Μαρτυρίες” η Έλλη Παππά. «Ο Μπάτσης δεν γύριζε να μας δει. Νόμιζε ο φουκαράς πως έτσι θα έδειχνε καλή διαγωγή»… Μάλιστα ως ένδειξη «μεταμέλειας» ζήτησε να καταταχθεί στο ελληνικό σώμα που επρόκειτο να συμμετάσχει στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στον πόλεμο μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Τίποτα όμως δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει την εκτέλεσή του μαζί με τους Μπελογιάννη, Αργυριάδη και Καλούμενο.

Ακόμα και η δέσμευση του υπουργού Κων/νου Ρέντη προς τον δικηγόρο υπεράσπισης, ότι ο Μπάτσης δεν θα εκτελεστεί, δεν κρατήθηκε. Ο πατέρας του Δημήτρη Μπάτση, ο οποίος ήταν ναύαρχος εν αποστρατεία και πιστός, μέχρι τέλους βασιλόφρων (είχε κυνηγήσει αμείλικτα «βενιζελικούς» συναδέλφους του στο όνομα του βασιλικού θρόνου), ζήτησε ακρόαση από τον βασιλιά Παύλο, μετά την αναγγελία της ποινής της εκτέλεσης του γιού του, αλλά έγινε δεκτός αφού ο Μπάτσης είχε ήδη εκτελεσθεί.

«Δώδεκα χρόνια έκανα στις εξορίες και στα ξερονήσια για τον Βασιλιά, δεν μπορεί να μην μου κάνουν τούτη την χάρη. Έχω δουλέψει την πατρίδα μια ζωή, δεν ήμουνα ξέρεις από τους κουραμπιέδες αξιωματικούς που θέλανε να μείνουνε στην Αθήνα στα γραφεία του Υπουργείου. Όλο στην θάλασσα με τα καράβια, σ’ όλους τους πολέμους πολέμησα για την Ελλάδα και τον Βασιλιά. Έχω κι εγώ το δικαίωμα να ζητήσω την ζωή του μονάκριβου παιδιού μου, δεν το έχω; Έχω μονάχα έναν γιο και αυτόν θέλετε να μου τον πάρετε; Σκοτώστε εμένα καλύτερα, ζωή για την ζωή», έλεγε στη νύφη του την Λίλιαν κλαίγοντας ο γερο-ναύαρχος. Λίλιαν Καλαμάρο, «Βαρύτατο τίμημα-Η ζωή μου με τον Δημήτρη Μπάτση», Δωδώνη, 1981, σελ.167.

Ο Παύλος θα αντίκριζε το ικετευτικό βλέμμα του φιλομοναρχικού γέρου ναύαρχου, ο οποίος θα του ζητούσε να σώσει τον μονάκριβο γιο του αλλά δεν θα τολμούσε να του δώσει χάρη, διότι είχε απειληθεί από τους Αμερικανούς ότι θα κινδυνεύσει ο θρόνος του αν δεν επισπευτούν οι εκτελέσεις. Με την «εξαφάνισή» του στην Χαλκίδα, προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τους «ανεξέλεγκτους» δολοφονικούς μηχανισμούς του μετεμφυλιακού κράτους τους οποίους εν γνώσει του άφησε να δράσουν ελεύθερα. Η ενοχή του δεν μπορεί να παραγραφεί, γιατί αν ήθελε και δεν δείλιαζε θα είχε σώσει την ζωή ενός νέου λαμπρού επιστήμονα που αγαπούσε την πατρίδα του και σίγουρα δεν ήταν κατάσκοπος. Το μνημειώδες έργο του Δημήτρη Μπάτση «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» που δημοσίευσε το 1947, στο οποίο καταγράφει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας με στόχο την ακηδεμόνευτη ανάπτυξή της, το αποδεικνύει.

Σκοπός της επιστροφής του Μπελογιάννη στην Ελλάδα ήταν η ανασυγκρότηση των οργανώσεων του παράνομου ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις και τις εκτελέσεις πολλών στελεχών τους κατά την διάρκεια καθώς και μετά το τέλος του εμφυλίου. Ο Μπελογιάννης ήρθε να οργανώσει στην Ελλάδα ένα νέο αιματοκύλισμα κι έγινε “ήρωας” επειδή εκτελέστηκε, αν είχε πάρει χάρη, θα ήταν ένας από τους πολλούς παλαίμαχους αντιστασιακούς κομμουνιστές.

Όλο το σκηνικό των εκτελέσεων στήθηκε για τον Μπάτση.

Στην εκτέλεση ήταν μπροστά και ο Αγγλος Πρέσβης και απαίτησε να εκτελεστεί πρώτος ο Μπάτσης.

Σύγχρονοι μελετητές, αναψηλαφίζοντας την υπόθεση, καταλήγουν σε δύο συμπεράσματα για την εντελώς άδικη, εκτέλεση του Δημήτρη Μπάτση: Είτε το βιβλίο του, «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» ενόχλησε τόσο, που ο συγγραφέας του έπρεπε να φιμωθεί δια παντός, είτε η εκτέλεσή του προσδοκούσε να χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση ως φόβητρο για την αστική τάξη, από την οποία προερχόταν ο Μπάτσης. Επιδιώχτηκε, με αυτόν τον τρόπο, η τρομοκρατία της «αριστερής» διανόησης, δείχνοντας έτσι το δόγμα ότι «εν τω Άδη ούκ έστι μετάνοια».

Ο Μπάτσης εκτελέστηκε για μία ψήφο που του αρνήθηκε το Συμβούλιο Χαρίτων. Έπρεπε να πεθάνει Κυριακή για να μην μπορέσει να εκμεταλλευτεί την ύστατη δυνατότητα που είχε να του δοθεί χάρη από τον βασιλιά. Έτσι συνέβαλε ώστε και η εκτέλεση των άλλων τριών να γίνει την Κυριακή. Έπρεπε να πεθάνει, γιατί θα συνέχιζε να ήταν ο αστικής καταγωγής αριστερός διανοούμενος, ο «συνοδοιπόρος», που η πατριωτική αποκαλυπτική αρθρογραφία του (σύμβαση Κούπερ κ.λπ.) αποτελούσε την αιχμή του δόρατος ενάντια στους ξένους επικυρίαρχους και την ντόπια εξυπηρετική ολιγαρχία. Σήμερα πλέον αυτό είναι απόλυτα ξεκάθαρο. Αυτοί δολοφόνησαν τον Δ. Μπάτση κι έφτασαν την Ελλάδα στα σημερινά της χάλια. Πάτησε στον σύνδεσμο και κόψε φάτσες να βγάλεις συμπέρασμα … https://kourdistoportocali.com/magazine/60-ikones-gia-na-niosis-kalytera-mono-sto-kourdisto-portokali/

Λίλιαν Μπάτση: Ο Δημήτρης είναι η Λυδία λίθος μου

«Μια μέρα τσακώθηκα άσκημα με το βλάμη μου, τον είπα «Ηπειρώτη σουβλερομύτη και κακόν». Κι αυτός με στόλισε ανταξίως. Και πάλι φύγαμε και πήγαμε μαζί στου Λουμίδη. Όταν φτάναμε εκεί εγώ δεν ήμουνα πια η φλύαρη φρεσκοδιανοούμενη, παρά καθόμουνα μουγκή γιατί ξαφνικά σκυλοβαριόμουν με όλη την παρέα και περίμενα ανυπόμονα την ώρα που θα ‘φτανε ο Δημήτρης.

Του διηγιόμουνα τα βιώματά μου στην ξενιτιά, τις νοοτροπίες των ανθρώπων που είχα γνωρίσει και του έλεγα πως είχα αλλάξει πάρα πολύ στο διάστημα των τεσσάρων χρόνων του εξωτερικού και πως είχα δει ότι υπάρχουν γνώσεις που σε τραβούν πάρα πολύ και πως λογάριαζα μάλιστα να πάω στο Ινστιτούτο Morgan στην Αμερική να ειδικευτώ στη γενετική. […]

Του ‘λεγα ακόμη πως ίσως να καθόμουνα εδώ προς το παρόν να δουλέψω στο Ινστιτούτο Παστέρ για ένα διάστημα, αλλά πως δεν είχα ακόμη αποφασίσει τι θα κάνω και πως ο πατέρας μου ήτανε σύμφωνος να κάνω ό,τι θέλω. Κι εκείνος πάλι μου ‘λεγε τα σχέδιά του για το μέλλον, πως παρόλο που δούλευε σκληρά και είχε και τον «ΑΝΤΑΙΟ» να εκδίδει, φρόντιζε να τα καταφέρει να ξεφύγει για ένα διάστημα και να γράψει ένα άλλο βιβλίο που είχε κατά νου. […]

Ο Δημήτρης έγινε για μένα «η Λυδία λίθος» όπου τα γεγονότα της ζωής μου αποχτούσαν ή όχι αξία. Μόνον όταν τα συζητούσαμε μαζί ένιωθα πως υπήρχαν. Η σκέψη του είχε αρχίσει να χρωματίζει τη ζωή μου. Έλεγα πάντα: «Tι θα πει άραγε ο Μίμης γι αυτό;» Και προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό του και την κρίση του να δουλέψει για μένα. Μ’ είχε με λίγα λόγια αφάνταστα επηρεάσει. Τα σχέδια και οι σκοποί της ζωής μου δεν με απασχολούσαν πια. Είχαν απαλειφθεί από τη σκέψη μου και το μόνο που ζούσα μέρα και νύχτα ήταν η καινούργια εμπειρία. […]

Κατά τις 8 το πρωί της Κυριακής 30 του Μάρτη χτύπησε το τηλέφωνο και με ξύπνησε. Ήταν μες στην κάμαρά μου. Το σήκωσα. Ήταν η κυρία Νάζου, γιαγιά ενός παιδικού μου φίλου.

– Τους σκότωσαν, τους σκότωσαν, μου λέει.

– Ποιους;

– Το Δημητράκη και τους άλλους, τους σκότωσαν, σκότωσαν και το Μπελογιάννη κι άλλους δυο ακόμα.

Για ποιο λόγο οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν αποδέχονταν ότι υπάρχει υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος στην ελληνική επικράτεια και γιατί αυτό γίνεται τώρα; Υπάρχουν απαντήσεις;

Μια απάντηση είναι ότι η Ελλάδα είχε συνυπογράψει με τις ΗΠΑ την λεγόμενη Σύμβαση COOPER ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Δεν αποτελεί εικοτολογία αλλά ρεαλιστική υπόθεση που επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα, ότι επειδή η σύμβαση έληξε, έπρεπε ο έλεγχος που ασκούταν με την σύμβαση αυτή, να ανανεωθεί με κάποιο τρόπο και ο τρόπος ήταν αυτός που ξεκίνησαν με τον Εβραίο Παπανδρέου-Μινέικο όταν διακήρυττε ότι η χώρα είναι Τιτανικός με φαύλους επιβάτες και που σήμερα συνεχίζουν οι όμοιοί του να εξελίσσουν μέχρι την ολοκληρωτική εφαρμογή του, πτωχεύοντας σήμερα την Ελλάδα και βυθίζοντας τον Ελληνικό λαό στην εξαθλίωση.

Επειδή πολλοί νενέκοι, πολιτικάντηδες αλλά και ψηφοφόροι, σχολιαστές και κάθε είδους yes men, από δουλικότητα ισχυρίζονται ότι η επίκληση της σύμβασης αποτελεί «αναμετάδοση ψεμάτων» επειδή δήθεν η σύμβαση αυτή «αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στην εκμετάλλευση της υδροηλεκτρικής ενέργειας που θα παραγόταν από τα νερά του Αχελώου», θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις εξετάζοντας τα επί μέρους άρθρα και διατάξεις του Α.Ν. 2220/1940 και ειδικότερα τις: διατάξεις στο Α΄ Μέρος, Κεφάλαιο Ι΄, άρθρο 1, παράγραφος 1, εδάφιο (στ) σελ. 401, τις διατάξεις στο Β΄ Μέρος της σύμβασης, άρθρο 52 σελ. 421, άρθρο 56 παράγραφος 1 (σελ. 422) και άρθρο 56 παράγραφοι 4 & 5 (σελ. 422) και πάλι στο Α΄ Μέρος της Σύμβασης, Κεφάλαιο ΙΙΙ, άρθρο 30, παράγραφοι 1 και 5 (σελ. 412).

Θα πρέπει ιδιαίτερα να αναγνωσθεί το Β’ Μέρος του Α.Ν. 2220/1940 γιατί εκεί βρίσκεται το «ψητό».

Στον νόμο αυτόν χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της αδόκητης ενσφήνωσης και παρείσφρησης διατάξεων που δεν έχουν σχέση με τον ίδιο τον νόμο, σαν διατάξεις που το περιεχόμενο τους νομιμοποιείται από τον εν λόγω νόμο έτσι ώστε να διαλάθουν της προσοχής, αντί να κατατεθούν ως διατάξεις άλλου οικείου προς αυτές νόμου, ακριβώς επειδή η θέσπιση ενός τέτοιου νόμου αποτελεί πρόκληση. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται αφειδώς και από τους σύγχρονους νομοθετούντες νενέκους πολιτικάντηδες.

Από τα παρατιθέμενα αποσπάσματα του Α.Ν. 2220/1940 βλέπουμε ότι: Εκτός από την κατασκευή και εκμετάλλευση από τον Ανάδοχο, για 70 χρόνια (άρθρο 30) των τριών φραγμάτων (Κρεμαστών, Πρεβέντζας και Κριεκουκιού) στον ποταμό Αχελώο προβλεπόταν και κατασκευή, ιδιοκτησία και εκμετάλλευση ηλεκτρικού δικτύου για την πώληση ή για ιδία χρήση «της παραχθησομένης ηλεκτρικής ενεργείας» σε εργοστάσια του Αναδόχου (άρθρο 52) για την επεξεργασία πρώτων υλών που το consortium θα ίδρυε όπου και όποτε ήθελε έχοντας μάλιστα και το δικαίωμα αποκλεισμού τρίτων (exclusion’s right). Αλλά δεν φτάνουν αυτά, εντελώς αναπάντεχα (στο άρθρο 56, παράγραφος 2) δίδεται δικαίωμα στον Ανάδοχο να ιδρύσει παρόμοιες υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις και στους ποταμούς Αλιάκμονα, Μόρνο και Φείδαρι, παρά το ότι ο τίτλος της σύμβασης (και ο Α.Ν.) αναφέρεται μόνο στον Αχελώο.

Πρέπει εδώ να προσθέσουμε ότι πουθενά στον Νόμο δεν αναφέρεται κάποιο μέτρο οικολογικής προστασίας. Με απλά λόγια το consortium είχε το δικαίωμα να στήσει σε όποιο σημείο της Ελληνικής Επικράτειας ήθελε δικά του εργοστάσια κάθε είδους και μάλιστα επεξεργασίας πρώτων υλών, που δεν θα τις έφερνε βέβαια από το εξωτερικό αλλά θα τις εξόρυσσε από το υπέδαφος της χώρας, και να τα τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα περνώντας δίκτυο από όπου ήθελε, και επί πλέον οι κεντρικές ή τοπικές αρχές ήταν υποχρεωμένες να του παράσχουν κάθε νομική και πρακτική βοήθεια με αστυνόμευση, απαλλοτριώσεις, απαγορεύσεις χρήσης από πρώην ιδιοκτήτες, όμορους, κλπ, αλλά επιπλέον αυτά όλα μπορούσε (άρθρο 56 παράγραφοι 2, 4, 5 και 6) να τα κάνει αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλον ενδιαφερόμενο ανταγωνιστή από το να πράξει το ίδιο!

Αν αυτό δεν είναι πλήρης παράδοση σε αποικιακό μονοπώλιο, τότε πρέπει να επανακαθορίσουμε τον όρο αποικιοκρατία!

Η σύμβαση αυτή ενώ αναφέρεται στην κατασκευή τριών υδροηλεκτρικών έργων στον ποταμό Αχελώο όπως προκύπτει και από τον τίτλο του Α.Ν. 2220/40, και ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης θα ανέμενε ότι αφορά μόνο τον Αχελώο και το πολύ μόνο στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος προς το δημόσιο ηλεκτρικό δίκτυο της Χώρας, όπου η μεταφορά και διανομή θα αναλαμβανόταν από τον κρατικό ή άλλον φορέα, στην πραγματικότητα παρέχει το αποκλειστικό δικαίωμα στον ανάδοχο να κάνει όλα όσα προαναφέρθηκαν.

Βέβαια οι Αμερικανοί έχοντας από το 1940 μέχρι και πρόσφατα άλλες πλουτοπαραγωγικές προτεραιότητες από άλλες πιο «φτηνές» και προσφόρες πηγές από μεγάλο μέρος του πλανήτη, απλώς «πάγωσαν» για το μέλλον κάθε εξόρυξη πλούτου από την Ελλάδα, εκτός από τις εξορύξεις του αλουμινιούχου βωξίτη. (Όπως είναι γνωστό το αλουμίνιο αποκταται ως καθαρό μέταλλο μόνο με την χρήση ηλεκτρικού ρεύματος αντίθετα από τον σίδηρο που η αναγωγή και ο διαχωρισμός του από τα σιδηρούχα μεταλλεύματα γίνεται με την καύση άνθρακος. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι βιομηχανίες καθαρισμού του αλουμινίου είναι εξαιρετικά ηλεκτροβόρες. Στον λόγο αυτόν οφείλεται και η πρόβλεψη (πολύ σωστά) της κατασκευής ηλεκτροπαραγωγών μονάδων.).

Οι Αμερικανοί λοιπόν «πάγωσαν» κάθε σχετική αναπτυξιακή προσπάθεια και οι έλληνες υπουργοί βιομηχανίας συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ι. Ζίγδη κρατούσαν ανήμποροι στα συρτάρια τους τον σχετικό νόμο 2220/40 μη επιτρέποντας στην Ελλάδα να προχωρήσει προς το αναπτυξιακό της μέλλον. Όμως το μέλλον είναι τώρα παρόν και με την λήξη της Σύμβασης Cooper το 2010 παίζεται το καινούριο παιχνίδι, αφού η δυστυχία που απλώνουν παντού με τα τύπου Παπαντρέου – Σαμαρά – Τσίπρα μνημόνια-τερτίπια δεν είναι για αυτούς (τους ας τους πούμε ανθρώπους τύπου Σόρρος) παρά μόνον διασκεδαστικά παιχνίδια. Εξωθώντας τον Ελληνικό λαό και την χώρα στην ανέχεια μας κολλούν την πλάτη στον τοίχο και υπογράψαμε νέες συμβάσεις και πάλι με αποικιοκρατικούς κι επαχθείς όρους.

Για τις αμφισβητήσεις επί της σύμβασης COOPER θέλω να επισημάνω ότι δεν είναι τόσο αθώα όσο παρουσιάζεται. Μέσα στά άρθρα του αναγκαστικού νόμου 2220/1940 υπάρχει και μία δεύτερη σύμβαση η οποία αναφέρεται σαφώς στην εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου και στην ίδρυση συναφών βιομηχανιών. Στα άρθρα που αναφέρονται στην σύμβαση που αφορά στην κατασκευή και εκμετάλλευση υδροηλεκτρικού έργου, υπάρχει σαφής αναφορά σε αυτό. Σε άλλα υπάρχει μία επιτηδευμένη γενικότητα, ενώ όπου εξυπηρετεί την ανάδοχο εταιρία υπάρχει σαφής αναφορά σε ορυκτό πλούτο και μεταλλεύματα.

Αυτοί είναι και οι βασικοί λόγοι που εξαφάνισαν και την «ΧΡΩΠΕΙ» Σωτήριος Σοφιανόπουλος(αναζήτησε το άρθρο)

Ολόκληρη η σύμβαση για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Ελλάδος και ο λόγος που δολοφόνησαν τον Δημήτρη Μπάτση

Για δώσε μια ματιά: FEK-27-02-1940-SYMBASH-COOPER