Ο Φώτης Κόντογλου .. στον Φώτη Κόντογλου

«Σε βεβαιώνω πως αισθάνομαι
 στεναχώρια και θλίψη
 όποτε δημοσιευθεί τίποτα για μένα.
 Ανέκαθεν απέφευγα τα δοξάρια. 
Πολύ φτηνό πράγμα.
 Αφού είπα πολλές φορές να μη γράψω πια
 να με ξεχάσουν. 
Τι όμορφο πράγμα να ζεις ξεχασμένος!»
. Ναι· ξεχασμένος αλλά και χαρούμενος,
«η χαρά η αληθινή είναι μια θέρμη 
της διάνοιας και ελπίδα της καρδιάς 
που τις αξιώνονται όσοι θέλουνε 
να μην τους ξέρουνε οι άνθρωποι
, για να τους ξέρει ο Θεός



  «Είναι μεγάλο πράγμα
 να μπορείς να μιλάς στον Θεό
 την ώρα που δουλεύεις!
 Ας είσαι ευλογημένος, Κύριε». 
Η ευγνωμοσύνη  σ’ όλα τα γραψίματα ,
 για όλα όσα  έδωσε ο Θεός, 
ευχάριστα και δυσάρεστα. 
«Προσεύχου και συγκέντρωσε τον εαυτό σου
«Μη σκέπτεσαι τόσο πολύ»…
 Πόσο απλά είναι τα πράγματα
 για όποιον έχει πίστη και
 μπερδεμένα για όποιον δεν έχει…
 Εν τη “διανοήσει” ουκ έστι μετάνοια…
 Οι τέτοιοι θα απομείνουν για πάντα έξω 
από την αυλή των απλών προβάτων.
 Αυτοί έχουν ανάγκη από “προβλήματα”
 κι όχι από σωτηρία.
 Πίστις τίποτα»




«Χρυσά χέρια και πολλά χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος.
 Δεν τα μεταχειρίστηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά,
 μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. 
Τα μεταχειρίστηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.
 Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, 
μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου 
και τα εγγόνια μου τα αδίκησα κατά το πνεύμα του κόσμου.
 Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος
 να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. 
Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο, που έβαλα για σκοπό μου,
 και στον σκληρό αγώνα για την << Ορθόδοξη>> πίστη μας.
 Για τούτο τυρρανιστήκαμε και τυρρανιόμαστε στη ζωή μας.
 Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας.
 Βιοπάλη σκληρή, μα με την ελπίδα του Θεού
 όλα γαληνεύουν,
 όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία».